"ΤΟ ΛΑΘΟΣ "ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ" ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ..."

Κυκλοφορούν κάτι φήμες στην αγορά τελευταία, που αν τις πιστέψω (και αφού συγκρατήσω τα γέλια μου...), τότε νομίζω ότι έχουμε μπροστά μ...

Κυκλοφορούν κάτι φήμες στην αγορά τελευταία, που αν τις πιστέψω (και αφού συγκρατήσω τα γέλια μου...), τότε νομίζω ότι έχουμε μπροστά μας τις πρώτες σοβαρές ενδείξεις ότι η κυβέρνηση επιχειρεί την «έφοδο προς τον ουρανό» για την πραγμάτωση της ουτοπίας.

Συγκεκριμένα, ακούω ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να περιορίσει τη φλυαρία του Γιάννη Βαρουφάκη. Ευγενής και ωραίος ο στόχος - δεν λέω. Νομίζω όμως ότι η κυβέρνηση θα είχε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας αν καταπιανόταν με κάτι ευκολότερο, π.χ., να συνέχιζε τις αρχικές προσπάθειές της για την ανατροπή του καπιταλισμού σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση. Να καταφέρει, πάντως, να βάλει μέτρο στον ναρκισσισμό του υπουργού Οικονομικών είναι απλώς εξωπραγματικό...

Ο Γ. Βαρουφάκης ήταν το λάθος που η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε αποφύγει, εν αντιθέσει με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία ήταν το λάθος που η κυβέρνηση δεν μπορούσε με τίποτε να αποφύγει. Ολοι καταλάβαιναν ότι η σημερινή πρόεδρος της Βουλής λειτουργεί με ωρολογιακό μηχανισμό ακριβείας και ότι η έκρηξη είναι μόνον θέμα τόπου και χρόνου: σήμερα ή σε ένα μήνα; Εδώ στην κυβέρνηση ή εκεί στη Βουλή; Καλώς ή κακώς, αφού ουδείς είχε τη δυνατότητα να μελετήσει τον ωρολογιακό μηχανισμό της και από τους πυροτεχνουργούς του στρατού δεν ζητήθηκε (κακώς!) η συνδρομή τους, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τη Βουλή. Ποια θα είναι η έκταση των ζημιών από την έκρηξη θα το δούμε στο μέλλον.




Οτι ο Γιάννης Βαρουφάκης, όμως, θα ξεκινούσε τις ζημιές από την πρώτη μέρα και θα συνέχιζε ακάθεκτος χωρίς την παραμικρή αίσθηση του μέτρου επί ένα μήνα και βάλε, αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να το έχουν προβλέψει εκείνοι που σχημάτισαν την κυβέρνηση. Διότι ο εγωκεντρικός Βαρουφάκης αδυνατεί να εκπροσωπήσει μία κυβέρνηση. Εκπροσωπεί τον εαυτό του και, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, το μέγεθος της ευθύνης είναι τέτοιο ώστε, εκ των πραγμάτων, δεν περισσεύει χώρος για άλλους.




Από το σημείωμα που έγραψαν για τον χαρακτήρα του οι συμμαθητές του στη Σχολή Μωραΐτη (στον «Εφηβο» του 1978) μέχρι το βιογραφικό που ο ίδιος προτάσσει στο μπλογκ του, είναι φανερό ότι πρόκειται για άνθρωπο ο οποίος κουβαλάει αυτό που θα λέγαμε κόμπλεξ ανωτερότητας· άνθρωπο ο οποίος επιδιώκει μονίμως να προβάλλεται ως αιρετικός, προκλητικός, ξεχωριστός. Η θέση του υπουργού Οικονομικών είναι γι’ αυτόν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ενισχύσει την εικόνα της «ιδιοφυούς μοναδικότητάς» του, όπως φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνεται ο ίδιος την κατάστασή του. Δεν είναι ανάγκη να μείνει πολύ στη θέση αυτή για να πετύχει τον σκοπό του. Μερικοί θορυβώδεις μήνες, κατά τους οποίους θα περιφέρει την αλαζονεία του και θα μοιράζει προσβολές δεξιά και αριστερά, αρκούν, ώστε να περάσει τα επόμενα δύο ή τρία χρόνια αμειβόμενος αδρά για να δίνει διαλέξεις ως, λ.χ., «ο άνθρωπος που ταρακούνησε το ευρωπαϊκό κατεστημένο», στις οποίες θα αποκαλύπτει και διάφορα πικάντικα για τον Σόιμπλε ή τον Ντάισελμπλουμ για να διατηρείται στην επικαιρότητα. Εν ολίγοις, δεν περιμένω να μακροημερεύσει ως υπουργός ο Βαρουφάκης.




Ομως, η επιλογή του προσώπου αυτού, παρά τα εμφανή μειονεκτήματά του, αντανακλά τον βαθμό της άγνοιας, με την οποία η «κυβέρνηση των αγανακτισμένων» (σ.σ.: υιοθετώ τον όρο που εισήγαγε ο Κ. Ιορδανίδης) ανέλαβε την εξουσία. Τώρα πια είναι προφανές ότι δεν είχαν ιδέα για τα ευρωπαϊκά - άλλωστε, θυμίζω ότι μόλις ένα χρόνο πριν από τις εκλογές ο Αλ. Τσίπρας ξεκίνησε τις επαφές με Ευρωπαίους πολιτικούς και μάλιστα με πολλά προβλήματα. Επίσης, ούτε τους ενδιέφεραν στην πραγματικότητα οι σχέσεις μας με την Ευρώπη, όπως φαίνεται και από την ποιότητα των προσώπων που έστελναν τόσα χρόνια στην Ευρωβουλή. Ο μεγαλομανής Βαρουφάκης, λοιπόν, με την υπερβολική αυτοπεποίθηση, τον κοσμοπολιτισμό και την εξαιρετική δεινότητα στις «βαρούφες», φάνταζε ως η ιδανική λύση. Τώρα πια, ξέρουμε κι εμείς, ξέρουν και αυτοί ότι δεν ήταν. Περιμένω μόνο να δω πότε θα συμβεί η αντικατάστασή του - και είμαι βέβαιος ότι θα τους προλάβει παραιτούμενος προτού τον παραιτήσουν: ένας Βαρουφάκης μόνο παραιτείται και ποτέ δεν απολύεται!




Ας κλείσω, λοιπόν, αυτό το σημείωμα με μια φράση από το Βατερλώ, που ταιριάζει θαυμάσια στον τρόπο με τον οποίο νομίζω ότι ο Γ. Βαρουφάκης εξετάζει μέσα του το φάσμα της αποτυχίας: La Guard meurt, elle ne se rend pas! Ελέχθη από τα υπολείμματα της Παλαιάς Φρουράς του Βοναπάρτη, όταν τους ζήτησαν να παραδοθούν: η Φρουρά πεθαίνει, δεν παραδίδεται. Του ταιριάζει, γιατί ο Γιάννης Βαρουφάκης κλείνει μέσα του τον Ναπολέοντα, τους στρατάρχες του και τη φρουρά του ολόκληρη...
Καθημερινή
ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ