ΤΟ ΠΕΟΣ ΤΟΥ ΩΝΑΣΗ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟ ΦΕΤΕΙΝΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΩΝ ΚΑΝΝΩΝ!!! ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ... ΠΑΝΖΟΥΡΛΙΣΜΟ!!

Όπως το άκουσα με τ' αυτιά και το είδα με τα μάτια μου. Λέει ο Αριστοτέλης Ωνάσης (δηλαδή ο ηθοποιός Ρόμπερτ Λίντσεϊ) προς τη Μαρία...

Όπως το άκουσα με τ' αυτιά και το είδα με τα μάτια μου. Λέει ο Αριστοτέλης Ωνάσης (δηλαδή ο ηθοποιός Ρόμπερτ Λίντσεϊ) προς τη Μαρία Κάλλας (Παθ Βέγκα): «Αγαπητή μου, μην ξεχνάς ότι κάθεσαι πάνω σ' ένα από τα μεγαλύτερα πέη του κόσμου»!

Με αυτή τη μεγαλειώδη ατάκα του Γάλλου σκηνοθέτη Ολιβιέ Νταάν της μελούρας «Grace De Monaco» εγκαινιάστηκε σήμερα το 67ο Festival De Cannes. Το τι διαδραματίστηκε εντός και εκτός της αίθουσας σπάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ.

Η ιστορία που λαμβάνει χώρα το 1962 συντίθεται από τα εξής μέρη:

- το μακροσκελές πέος του Αριστοτέλη (μόνιμου τρόφιμου των ανακτόρων του πρίγκιπα Ρενιέ)

- ο φορολογικός παράδεισος αυτού του μικρού γαλλικού πριγκιπάτου και προτεκτοράτου (εξ ου και ο Αριστοτέλης σουλατσάριζε εκεί)

- ο πόλεμος της Αλγερίας

- ο Σαρλ Ντε Γκολ, πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας που επιθυμούσε να καταβροχθίσει το πριγκιπάτο

- ο Ρενιέ σε κατάσταση νευρικής κρίσης να φουμάρει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο

- η συνωμοσία που εξυφαίνεται εντός των ανακτόρων, από γαλαζοαίματο προδότη

- ο Άλφρεντ Χίτσκοκ που προσπαθούσε να πείσει την Γκρέις Κέλι να επιστρέψει στο Χόλιγουντ και να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του, «Μάρνι»

- και η Νικόλ Κίντμαν ως Grace de Monaco να δακρύζει, να αναστενάζει και να μαδάει τη μαργαρίτα: «Να πάω Χόλιγουντ η να μην πάω; Να εγκαταλείψω τον Ρέι ή να μείνω;»

Μωρέ ούτε που μ' ενδιαφέρει. Μακάρι να μπορούσα να φύγω απ' αυτή τη μεγαλοπατάτα!

Το αποτέλεσμα εντελώς Φωσκολικό. Η Αγάπη, η γυναικεία πονηριά, η πίστη στην οικογένεια και τα δάκρυα της Νικόλ καταφέρνουν να συντρίψουν και τη Γαλλία και τον Ντε Γκολ! Το ποντίκι που βρυχάται!

Έξαλλοι οι πρίγκιπες του Μονακό


Το κινηματογραφικό σκάνδαλο προκαλεί πραγματικό σκάνδαλο. Τα μέλη της πριγκιπικής οικογένειας του Μονακό σε έξαλλη κατάσταση. Να βρίζουν και να απειλούν θεούς και δαίμονες.

Λέγεται ότι στο άκουσμα του ονόματος Νικόλ Κίντμαν, τους ανεβαίνει η πίεση, συνοδευόμενη με τον χαρακτηρισμό «το τσουλί».

Λέγεται ακόμα ότι σκέπτονται να υποβάλουν μηνύσεις εναντίον παντός υπευθύνου (παραγωγών, σκηνοθέτη, σεναριογράφου).

Λέγεται ότι όλα αυτά που αναφέρονται στην ταινία είναι αποκυήματα της φαντασίας των παραγωγών. Με στόχο φυσικά να θησαυρίσουν, ασελγώντας πάνω στη μνήμη του Ρενιέ και της Γκρέις Κέλι. Ένα ζευγάρι αγαπημένο και τρισευτυχισμένο μέχρι το τέλος. Αν θέλουμε να το πιστέψουμε αυτό.