Όταν οι χρυσόμυγες ήταν το... «γιατρικό» κατά της λύσσας

  Η παντελής έλλειψη φαρμακευτικής παιδείας, οδηγεί στα μέσα του 19ου αιώνα τους απελπισμένους ασθενείς στα κατά τόπους μοναστήρια, όπου ...

 

Η παντελής έλλειψη φαρμακευτικής παιδείας, οδηγεί στα μέσα του 19ου αιώνα τους απελπισμένους ασθενείς στα κατά τόπους μοναστήρια, όπου επιχειρούν να θεραπευτούν με επικλήσεις στο Θεό και με βότανα.

  Ενδιαφέρον έχει η περίπτωση του μοναστηριού της Φανερωμένης στην Σαλαμίνα, οι μοναχοί του οποίου, τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης δημιουργούν κάποιο «φάρμακο» κατά της λύσσας. Τα περιστατικά θεραπείας επιβεβαιώνει ο βαυαρός συνεργάτης του βασιλιά Όθωνα, Χελδράιχ, ο οποίος επισκέπτεται το μοναστήρι, αναζητώντας τα συστατικά του «φαρμάκου» . 

 Ο γέροντας της Φανερωμένης περιγράφει με προθυμία τη σύνθεση και την εφαρμογή του «φαρμάκου» πάνω στον ασθενή : «Αποτελείτο (γράφει ο Χελδράιχ) από δυο ουσίες, μια φυτική και μιας ζωική.

Και η μεν φυτική, είναι ο φλοιός της ρίζας, που στην βοτανική καλείται Μαρσντένια Ερέκτα, φυτό από την τάξη των ασκληπιοειδών, που ο λαός το ονομάζει «ψόφιο», η δε ζωική ουσία, είναι μερικά έντομα τα Μύλαβρις, που τα συλλέγουν οι μοναχοί γύρω από το μοναστήρι και τα κρεμούν στον ήλιο για να ξεραθούνε». 

 Δηλαδή ο Βαυαρός περιγράφει θεραπείες από σκεύασμα που έχει ως κύριο ζωικό συστατικό, τις ξεραμένες χρυσόμυγες… 

 Όταν ο ασθενής χάψει τις χρυσόμυγες και, καταφέρει, να αισθανθεί καλύτερα μετά από κάποιες ώρες, η «θεραπεία» ολοκληρώνεται μ’ ένα πιάτο κοτόσουπα και χόρτα για το βράδυ. Παρά το μικρό θαύμα ο Χελδράιχ, διατηρεί τις επιφυλάξεις του :«Αν και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, τι είναι αυτό που κάνει τους λυσσασμένους να βρίσκουν τον εαυτό τους, εν τούτοις παρόμοιες θεραπείες είδα να γίνονται μπροστά στα μάτια μου το διάστημα που έμεινα στο μοναστήρι της Φανερωμένης. 

 Να πρόκειται άραγε για αληθινό φάρμακο της λύσσας ή έσωζε τους ασθενείς η πίστη τους προς τα ιερά ;Για μένα είναι ένα μεγάλο μυστήριο, που ίσως να μην το λύσω ποτέ».