Μπορεί οι ισπανικές Αρχές και οι δημοσιογράφοι να αναζητούν τον πρόεδρο –ή πρώην πρόεδρο– της Καταλονίας Κάρλες Πουτζδεμόν στις Βρυξέλ...
Μπορεί οι ισπανικές Αρχές και οι δημοσιογράφοι να αναζητούν τον πρόεδρο –ή πρώην πρόεδρο– της Καταλονίας Κάρλες Πουτζδεμόν στις Βρυξέλλες, αλλά το γεγονός έχει μικρή σημασία. Γεγονότα σαν και αυτά που ενεργοποίησε ο Πουτζδεμόν ανήκουν στην ιστορία. Όσοι δεν το βλέπουν θα πρέπει να σταθούν προσεκτικά σε ό,τι διήγειρε το καταλανικό δημοψήφισμα και τη διακήρυξη της καταλανικής ανεξαρτησίας, έστω κι αν έγινε από το 51% των αντιπροσώπων του καταλανικού Κοινοβουλίου.
Η καταλανική υπόθεση αυτή καθεαυτήν δεν θα προχωρήσει. Δεν είναι άλλωστε καθόλου σίγουρο πως οι Καταλανοί ηγέτες ήθελαν να αποσχιστούν ή να αποκτήσουν ένα χαρτί πίεσης προς την ισπανική κυβέρνηση για να διαπραγματευτούν λιγότερους φόρους και περισσότερη αυτονομία στην οικονομική διαχείριση της περιοχής τους. Η κεντρική ισπανική κυβέρνηση διαθέτει και τη δύναμη και την εξωτερική νομιμοποίηση, ακόμη και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, να επιβάλλει την πολιτική της. Αλλά η Ευρώπη βρίσκεται σε μια τρομερή αντίφαση που θα αποδιοργανώσει ακόμη περισσότερο τους ήδη χαλαρούς δεσμούς της. Μάλλον ένας νέος παράγοντας προστέθηκε στην αναζήτηση της μαθηματικής εξίσωσης που θα δώσει το γράφημα της νέας Ευρώπης. Τι θα γίνει με τα αποσχιστικά κινήματα;
Η ελληνική κυβέρνηση επέδειξε αργά αντανακλαστικά. Η δυναμική των αποσχιστικών κινημάτων δεν ελέγχεται αλλά την Ελλάδα δεν την εξυπηρετεί αυτή η εξέλιξη, για τους ίδιους λόγους που δεν υποστήριξε και την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου. Η δήθεν διεθνιστική λογική μιας παρωχημένης Αριστεράς δεν μπορεί να υπερισχύσει του εθνικού συμφέροντος.
Όταν οι Μπολσεβίκοι ήρθαν στην εξουσία και δημιούργησαν στρατό, η πρώτη ονομασία που του έδωσαν ήταν «Κόκκινος Στρατός των Εργατών και των Αγροτών». Η ονομασία του παρέπεμπε σε μια διεθνιστική λογική από την οποία, υποτίθεται, εμφορούνταν. Αλλά το διάταγμα με το οποίο αναγγελλόταν η ίδρυσή του είχε προμετωπίδα τη φράση «Η σοσιαλιστική πατρίδα κινδυνεύει», ώστε, παράλληλα με τα διεθνιστικά αντανακλαστικά των Μπολσεβίκων, να ικανοποιούνται και να αφυπνίζονται και τα πατριωτικά αισθήματα του ρωσικού λαού.
Περιθώρια για χαλαρή αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν υπάρχουν. Και χαλαρή αντιμετώπιση είναι η κομματική τους προσέγγιση.
Όπως θα φανεί πολύ σύντομα, καθώς θα αρχίσει να αχνοφαίνεται η νέα παγκόσμια ανακατάταξη, η Ελλάδα αντιμετωπίζει υπαρξιακή απειλή. Χρειάζεται να βρεθούν και να αναλάβουν τη ηνία της συνετοί και σώφρονες ηγέτες.
Ίσως θεωρηθούν υπερβολικές οι επισημάνσεις αυτές για την καταλανική αφύπνιση, αλλά ας θυμηθούμε πως δεν πέρασαν έξι χρόνια από το Συνέδριο της Ιεράς Συμμαχίας στη Βιέννη και τη δήλωσή της ότι θα πατάξει οποιαδήποτε εθνική εξέγερση, και ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση. Η Ισπανία θα αποτελέσει ένα σύγχρονο πρότυπο.
Η Καταλονία είναι το πρώτο σημαντικό αποσχιστικό κίνημα στη Δυτική Ευρώπη μετά το Μάαστριχτ, αλλά δεν θα είναι το τελευταίο. Η απάντηση της Ισπανίας και της ΕΕ στην Καταλονία θα δώσει τον τόνο για τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ θα ανταποκριθεί σε αποσχιστικά ή αυτονομιστικά κινήματα σε μέρη όπως η Σκωτία, η βόρεια Ιταλία ή άλλες περιοχές με αδρανή εθνικισμό που μπορεί, όμως, να ενεργοποιηθεί.
Οικοδομήθηκε για την οικονομική ευημερία και σχεδιάστηκε για να εξασφαλίσει την ειρήνη στα έθνη της Ευρώπης. Εάν δεν μπορεί να εγγυηθεί κανένα από τα δύο, θα γίνει αγνώριστη.
Σε ό,τι αφορά την Ισπανία, δεν είναι ένα από κλασικά έθνη κράτη. Όταν ο Φερδινάνδος Β΄ της Αραγονίας και η Ισαβέλλα της Καστίλης παντρεύτηκαν (1469), η εξουσία τους δεν ήταν απόλυτη. Ήταν μια συμφωνία μεταξύ των μοναρχών και των περιφερειών. Οι φόροι θα μπορούσαν να πηγαίνουν στο στέμμα, αλλά το στέμμα με τη σειρά του σεβάστηκε την αυτονομία των περιφερειών του. Οι παίκτες συχνά άλλαζαν, αλλά η Ισπανία αποτελούσε πάντα μια μεγάλη συμφωνία μεταξύ των διαφόρων περιφερειών και των ξεχωριστών λαών, όχι ένα κράτος με συνεκτική εθνική οντότητα.
Η συμφωνία δεν κράτησε για πάντα, ειδικά στην Καταλονία. Τον 17ο αιώνα η ισπανική μοναρχία προσπάθησε να πάρει περισσότερα χρήματα από την Καταλονία, επειδή η Καστίλη επιβάρυνε πολύ το φορολογικό βάρος και επειδή το ισπανικό στέμμα χρειαζόταν χρήματα για τους πολέμους. Το αποτέλεσμα ήταν η καταλανική εξέγερση του 1640-1652.
Το 1932 η Καταλονία προσπάθησε για άλλη μια φορά να πετύχει μεγαλύτερη αυτονομία, αλλά συνετρίβη από τον Ισπανό δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο μετά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο του 1936-1939. Το ισπανικό σύνταγμα του 1978 έδωσε για άλλη μια φορά αυτονομία στην Καταλονία, αναγνωρίζοντας ότι η Ισπανία δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε νομιμοποίηση από όλους όσους εξουσίαζε αν δεν σεβόταν την ποικιλομορφία των περιφερειών της. Αρχικά αυτό φάνηκε να λειτουργεί αρκετά καλά, αλλά η οικονομική κρίση του 2008 έπληξε ιδιαίτερα την Ισπανία.
Η Καταλονία επιθυμεί μεγαλύτερο έλεγχο της οικονομίας της, και λιγότερα από τα φορολογικά της έσοδα να προορίζονται για την κεντρική κυβέρνηση.
Υπάρχουν απτά δείγματα διεθνών εξελίξεων που μπορεί να φανούν χρήσιμα για άλλες χώρες και λαούς που αντιμετωπίζουν τις δικές τους περιφέρειες ως αποικίες.
Όταν έχεις ανοικτά ζητήματα σαν και αυτά της Ελλάδας, δεν συγκαταλέγεις τη Βοιωτία σε ευνοϊκούς νόμους για να ικανοποιήσεις μια δράκα κρατικοδίαιτων συνδαιτημόνων της εκάστοτε εξουσίας, ούτε καταργείς αυτοδιοικητικούς θεσμούς που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου και κράτησαν συνεκτική την ελληνική κοινωνία.
Οι καμπάνες ήχησαν. Κανείς δεν δικαιούται να πει ότι δεν γνώριζε. Μια νέα πολιτική, ριζικά διαφορετική από τη σημερινή, είναι αναγκαία για την Ελλάδα.
http://www.pontos-news.gr/article/170925/koyti-tis-pandoras-anoixe-stin-eyropi-poies-einai-oi-epikindynes-exelixeis-poy
