«Βρέθηκα τότε με το Κυπριακό στην πρώτη γραμμή στον Εβρο. Υπηρέτησα 28 μήνες! Στην επιστράτευση, θυμάμαι, ήμουν στο Σώμα των αντιαρ...
«Βρέθηκα τότε με το Κυπριακό στην πρώτη γραμμή στον Εβρο. Υπηρέτησα 28 μήνες! Στην επιστράτευση, θυμάμαι, ήμουν στο Σώμα των αντιαρματικών όπλων και είχαμε στηθεί για μάχη».
Στην εφημερίδα Espresso και τη Μαρία Ανδρέου έδωσε συνέντευξη ο Γιώργος Παρτσαλάκης που μίλησε μεταξύ άλλων για τα παιδικά του χρόνια.
Είστε από την Κρήτη, όπως προδίδει το επίθετό σας;
Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Ηταν φτωχικά! Οσο δεν πάει άλλο. Μετά τον Εμφύλιο, σε μια χώρα διαλυμένη, σε ένα χωριό της Κρήτης, τι περιμένεις; Ο πατέρας μου, αν και είχε τελειώσει το Γυμνάσιο και θα μπορούσε να γίνει δάσκαλος, δεν έφυγε από την Κρήτη. Εμεινε στο νησί για να καλλιεργεί τα χωράφια μας. Ηταν και κτηνοτρόφος και χασάπης. Δούλευα μαζί του από μικρός. Ηθελα να τον βοηθάω, ειδικά μετά τον θάνατο της μάνας μου, το 1961. Εμεινα ορφανός από μητέρα σε ηλικία 10 ετών. Δυστυχώς, είχε καρκίνο στο στήθος. Και ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη του πατέρα μου για εκείνη, που δεν παντρεύτηκε ξανά. Ηταν το στήριγμά μας, για μένα, τον αδερφό μου και τις δύο αδερφές μου. Εφυγα από το σπίτι τελευταίος και τον άφησα μαζί με τη γιαγιά μου και τον παππού μου, οι οποίοι έζησαν μέχρι τα 80 τους και ο πατέρας μου τους φρόντιζε.
Πώς διαχειριστήκατε την απώλεια της μητέρας σας;
Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που ξεπερνιέται. Είναι πολύ βάρβαρος αποχωρισμός για ένα παιδί. Επειδή είμαι πατέρας δύο αγοριών, πιστεύω πλέον ακράδαντα -αν και τα λατρεύω τα παιδιά μου, όπως και αυτά εμένα- ότι μάνα είναι μόνο μία.
Γιώργος Παρτσαλάκης
Με την υποκριτική είχατε μεράκι από μικρός;
Χρειάστηκε να κάνετε άλλες δουλειές μέχρι να βρείτε τον δρόμο σας στο θέατρο;
Δούλεψα ως ηλεκτρολόγος με τον αδερφό μου, ως μαραγκός με τον θείο μου και με τον γαμπρό μου βάζαμε μωσαϊκά. Ημουν ένα χωριατόπαιδο, δειλό, που δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο του για τη σχολή θεάτρου. Μέχρι που συναντάω, στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, ένα παιδί, τον Λεωνίδα, ο οποίος είχε τελειώσει τη Σχολή του Κατσέλη και με πήρε από το χέρι και με πήγε. Πέρασα στις εξετάσεις και άρχισε η περιπέτεια με το θέατρο. Τελείωσα, λοιπόν, τη σχολή το 1973 και τον Ιούνιο άρχισα να παίζω στη Ρόδο, στις παραστάσεις «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και «Οιδίποδας Τύραννος» στον Χορό, αλλά η χαρά δεν κράτησε πολύ.
Στις 22 Οκτωβρίου 1973 μου ήρθε το χαρτί να καταταγώ στον Στρατό και απολύθηκα στις 25 Φεβρουαρίου του 1976! Βρέθηκα τότε με το Κυπριακό στην πρώτη γραμμή στον Εβρο. Υπηρέτησα 28 μήνες! Στην επιστράτευση, θυμάμαι, ήμουν στο Σώμα των αντιαρματικών όπλων και είχαμε στηθεί για μάχη. Αν γινόταν το «μπαμ», δεν θα είχαν ζήσει και πολλοί. Υστερα από έναν μήνα, ο πατέρας μου με βρήκε στο τηλέφωνο και μου είπε: «Κατέβα από τον Εβρο, να ανέβω εγώ». Ηταν στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα. Τον ίδιο φόβο έχω κι εγώ σήμερα για τα αγόρια μου, όταν ακούω τον Ερντογάν. Δεν θέλω να συμβεί αυτό στα παιδιά μου. Οι εξουσίες ανά τον κόσμο αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν μυρμήγκια. Ελπίζω να επικρατήσουν η ψυχραιμία και η λογική. Δεν φτάνουν η εξαθλίωση και οικονομικός πόλεμος που έχει κηρύξει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ελλάδα;
ΖΑΡΡΙΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.