Το γκραδάκι: Η περήφανη ιστορία του μικρού Ανδρέα από την Κρήτη που πολέμησε για την ανεξαρτησία του νησιού

Στον απόηχο της μεγάλης φετινής γιορτής της 25ης Μαρτίου, όπου γιορτάσαμε με τον πιο ωραίο τρόπο τα 200 χρόνια της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας...

Στον απόηχο της μεγάλης φετινής γιορτής της 25ης Μαρτίου, όπου γιορτάσαμε με τον πιο ωραίο τρόπο τα 200 χρόνια της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας

Η ιστορία που θα σας αφηγηθώ σήμερα είναι παρμένη από το Ημερολόγιο του Ιωάννη Δαμβέργη, Λογοτέχνη και Δημοσιογράφου από τη Κρήτη, που υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της απελευθέρωσης του νησιού στα τέλη του 19ου αιώνα. Αποσπάσματα του ημερολογίου δημοσίευσε το 1929 η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ.

«Όταν προ σαρανταπέντε περίπου ετών διέτρεχα την Κρητην από του ενός άκρου εις το άλλο, εφιλοξενήθην ένα βράδυ εις την μαγευτικήν Κιθαρίδα πεζεύσας μετά του οδηγού μου προ ενός Αρχοντοφτωχικού.

Διότι έτσι πρέπει να λέγεται κάθε χωρικόν φτωχόσπιτο της Κρήτης, ως κατοικούμενον από ευπατρίδας, έχοντας περγαμηνάς οικογενειακών προς την πατρίδα υπηρεσιών.

Εις το Αρχοντοφτωχικό η απροσδόκητος άφιξις των ξένων δεν έδωκε κανέναν κόπον και καμμία στενοχωρίαν. Το βρισκούμενο προσεφερθη με τόσην χάριν και αφέλειαν ώστε όλοι εμείναμεν ευχαριστημένοι.

Αλλά περισσότερον και από αυτά θα μου έφθαναν αι διηγήσεις του γέρου του σπιτιού προθύμου πάντοτε να εξιστορή με νεανικόν ενθουσιασμόν και αστράπτοντας οφθαλμούς τα ωραία περασμένα

Ένεκα της κακής μου συνηθείας να μη κρατώ ποτέ σημειώσεις και να εμπιστεύομαι απλώς εις την μνήμην μου, ένα πράγμα μόνον μου απέμεινεν από την επίσκεψιν εκείνην, τα δύο μωρά της οικογενείας που έπαιζαν επάνω εις μακράν και φαρδειάν κασέλαν, χρησιμεύουσα την ημέραν μεν ως καναπές, την δε νύκτα ως κρεββάτι. Επαιζαν τις κουτσούνες δηλαδή τις κούκλες των.

Εις την μεγαλειτέραν αδελφήν πέντε περίπου ετών ως κουτσούνα εχρησίμευε το θρομύλι ένα ξύλινον σύνεργον του αργαλειού προχείρως ντυμένο με κανένα μαντήλι η τσεμπέρι...

Εις τον τριετή αδελφόν της θέλοντα και αυτόν σώνει και καλά κουτσούναν, εχρησίμευε ως τοιαύτη αναλόγως ενδεδυμένη μια παλαιά πιστόλα του παππού. Την εχάιδευε, την έπαιζε, την αγκάλιαζε, την εφιλούσε.

Δεν ήτο ακόμη χριστιανός ο τριετής εκείνος Κρητικός, αλλ΄ήτο ήδη ένοπλος. Θα τον εβάπτιζα εγω ευχαρίστως αν δεν επρόκειτο ν΄αναχωρήσω το πρωί. Αλλ΄εν πάσει περιπτώσει εζήτησαν τουλάχιστον την γνώμην μου δια ένα ωραίον άνομα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ