«Σεισμός φωνάζουν... και τρέχουν… Ανακοπή φωνάζεις εσύ… με το μωρό στα χέρια»: Η αλήθεια μιας νοσηλεύτριας την ώρα του μεγάλου σεισμού

jennyΑιφνιδιαστικά ανατριχιαστικό συναίσθημα. Αυτό που νιώθεις όταν η γη δονείται. Εσύ δεν το περιμένεις και το αίμα σου παγώνει. Προς στι...

jennyΑιφνιδιαστικά ανατριχιαστικό συναίσθημα. Αυτό που νιώθεις όταν η γη δονείται. Εσύ δεν το περιμένεις και το αίμα σου παγώνει. Προς στιγμήν τουλάχιστον, σίγουρα. Είναι από τις περιπτώσεις που πραγματικά νιώθεις ανήμπορη. Λίγα δευτερόλεπτα αρκούν για να σε καταρρακώσουν και να αφήσουν χώρο στον φόβο να φωλιάσει μέσα σου.

Ο πρόσφατος καταστροφικός σεισμός στη Σάμο, επανέφερε τη δική μου φοβία. Μία φοβία που παλεύω να μετριάσω για να μπορώ να λειτουργώ πιο λογικά, ναι, να προστατευτώ ουσιαστικά και πλέον και να προστατεύσω τον γιο μου.

Ο φόβος δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια. Δεν αφήνει περιθώρια στη λογική δηλαδή, αλλά τραβά σαν μαγνήτης τον πανικό, έναν κακό σύμβουλο γενικά. Γι’ αυτό, πρέπει να βρεις το αντίδοτο. Και για μένα, είναι η ζωή. Πλέον, όχι η δική μου πρωτίστως, αλλά του παιδιού μου.

Όχι δεν είμαι "μάνα-ηρωίδα", είμαι μία μαμά που φοβάται και για το τομάρι της, αλλά το παιδί είναι ένα με τη μαμά, ειδικά σε αυτή την ηλικία, μόλις 19 μηνών. Από εμένα κρατιέται, από εμένα μαθαίνει, από τη συμπεριφορά μου και τις αντιδράσεις μου έχει όλα του τα ερεθίσματα σε αυτή τη φάση.

Αυτό ακριβώς συνειδητοποίησα, σήμερα το πρωί, διαβάζοντας την ανάρτηση της κ. Σταυρούλας Δεκούλου, νοσηλεύτριας σε μονάδα νεογνών. Η Σταυρούλα περιέγραψε γλαφυρά την ώρα του σεισμού, πώς τον βίωσε σε έναν θάλαμο μέσα, με μωρά. Μωρά που κρέμονται από τα χέρια της κι αυτά των συναδέλφων της.