Επειδή πρέπει να ξεφύγουμε λίγο από την επικαιρότητα του κορονοϊού, αλλά και επειδή πολλά έχουν κατά καιρούς γραφτεί σχετικά με την ολιγωρί...
Επειδή πρέπει να ξεφύγουμε λίγο από την επικαιρότητα του κορονοϊού, αλλά και επειδή πολλά έχουν κατά καιρούς γραφτεί σχετικά με την ολιγωρία μας έναντι των Τούρκων στο χώρο των UAV, αναφερόμαστε με λεπτομέρειες, για πρώτη φορά στον ηλεκτρονικό ειδικό Τύπο, στο ιστορικό της ανάπτυξης του UAV “Πήγασος” της Πολεμικής Αεροπορίας.
Γράφει ο Στέργιος Δ. Θεοφανίδης
Οι παγκόσμιες εξελίξεις στο χώρο των μη επανδρωμένων αεροσκαφών ήταν ραγδαίες τα τελευταία 25 χρόνια. Όταν κατά τη δεκαετία του ’80 πολλές χώρες ξεκινούσαν αυτόνομα -σε αρκετές περιπτώσεις- τη διαδικασία σχεδίασης τέτοιων αεροσκαφών, τα δεδομένα διέφεραν σημαντικά σε σχέση με αυτά που ισχύουν σήμερα.
Τα RPV (η αρχική ονομασία [remotely piloted vehicles] των UAV) έπρεπε να είναι μικρά σε μέγεθος για να μην εντοπίζονται εύκολα τόσο οπτικά όσο και ηλεκτρομαγνητικά, να έχουν μικρό βάρος, για να μπορούν να μεταφέρουν αναλογικά (με το μέγεθος και το βάρος τους) μεγάλο φορτίο εξοπλισμού αποστολής, να έχουν μεγάλη ακτίνα και ικανότητα μετάδοσης των στοιχείων ή των εικόνων που συλλέγουν σε πραγματικό χρόνο.
Κι ενώ η τεχνολογία των σύνθετων υλικών και των μικρών εμβολοφόρων κινητήρων είχε φτάσει σε επίπεδα που επέτρεπαν την κατασκευή μικρών και ελαφρών αεροσκαφών με πολύ καλές επιδόσεις ταχύτητας, ύψους και αυτονομίας, το βάρος των συστημάτων απεικόνισης υπερύθρων (FLIR), αλλά και των συμβατικών για την καταγραφή εικόνων με το φως της ημέρας, ήταν ο κύριος παράγοντας για την επιβολή σημαντικών περιορισμών στην επιχειρησιακή τους αξιοποίηση.
Οι εξελίξεις στο χώρο των ηλεκτροοπτικών, αλλά και των ηλεκτρονικών στη δεκαετία του ’90, ήταν αυτές που έφεραν την επανάσταση στο χώρο των UAV. Νέα ψηφιακά συστήματα απεικόνισης, θερμικά και μη, με σημαντικά μικρότερο βάρος και όγκο, αλλά με πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες σε ό,τι αφορά την ευκρίνεια της εικόνας που αποδίδουν ακόμη και όταν εστιάζουν σε αντικείμενα ακίνητα ή κινούμενα που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά, ήταν το κλειδί της καθιέρωσης των μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο χώρο της από αέρος αναγνώρισης, και όχι μόνο… Αυτή ήταν η κύρια αποστολή των UAV κατά την αρχική περίοδο της ανάπτυξης και της επιχειρησιακής τους αξιοποίησης.
Σήμερα έχουν εξελιχθεί στα πλέον πολύτιμα εργαλεία επιτήρησης μεγάλης έκτασης περιοχών για μεγάλα χρονικά διαστήματα που μπορεί να υπερβαίνουν τις 20 ώρες, ενώ χρησιμοποιούνται και ως εναέριοι αναμεταδότες, ως μέσα συντονισμού αποστολών έρευνας και διάσωσης και παροχής βοήθειας σε καταστάσεις αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών και φυσικά ως πλατφόρμες-αεροσκάφη ηλεκτρονικής παρακολούθησης και επιτήρησης (ELINT/SIGINT).
Η αρχική περίοδος ανάπτυξης
Το πρόγραμμα «Πήγασος» έχει τις ρίζες του στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Το 1979 για την ακρίβεια… Την εποχή εκείνη ήταν πραγματικά ελάχιστες οι αεροπορικές δυνάμεις που είχαν αρχίσει να ασχολούνται με σχέδια ανάπτυξης και μαζικής κατασκευής μη επανδρωμένων αεροσκαφών, τα οποία τότε αποκαλούνταν RPV (Remotely Piloted Vehicles).
Σε ό,τι αφορά δε τον χώρο των αμυντικών βιομηχανιών, δεν είχε γίνει καμία κίνηση προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και της σχεδίασης μη επανδρωμένων αεροσκαφών, από τη στιγμή που από την πλευρά των ενόπλων δυνάμεων δεν είχε εκδηλωθεί συγκεκριμένο ενδιαφέρον και δεν είχαν καθοριστεί επιχειρησιακές ανάγκες και προδιαγραφές.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
