Page Nav

HIDE

Pages

Classic Header

{fbt_classic_header}

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΣΚΛΑΒΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Breaking News:

latest

«ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ ΚΑΙ ΟΔΗΓΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ» ΛΕΕΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ...

“Ο κεμαλισμός πέθανε στις 16 Απριλίου 2017”! Το “πιστοποιητικό θανάτου” του “υπογράφει” ο Έρικ Έντελμαν πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα...







“Ο κεμαλισμός πέθανε στις 16 Απριλίου 2017”! Το “πιστοποιητικό θανάτου” του “υπογράφει” ο Έρικ Έντελμαν πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα από το 2003 μέχρι το 2005, συνεργάτης του Πανεπιστημίου Johns Hopkins School of Advanced International Studies.




Στο άρθρο του που δημοσιεύεται στο weeklystandard.com ο Αμερικανός διπλωμάτης που γνωριζει καλά την Τουρκία,γράφει ότι ο Κεμάλ Ατατούρκ “μέσα από τα συντρίμμια της πολυεθνικής οθωμανικής αυτοκρατορίας, αναδείχθηκε νικητής, χρησιμοποιώντας τον αστικό εθνικισμό ως βάση για τη μεταρρύθμιση μιας μουσουλμανικής χώρας σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι η λαϊκή κυριαρχία και το Ισλάμ θα συνυπήρχαν με επιτυχία…η επανάσταση του Ατατούρκ πέθανε στις 16 Απριλίου 2017 όταν ο σημερινός πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πέτυχε στη μακρόχρονη προσπάθειά του να μετατρέψει το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας σε εκτελεστική προεδρία”.

Ο αμερικανός πρέσβης επισημαίνει ότι ο Κεμάλ κυβέρνησε για περίπου 15 χρόνια. Ο Ερντογάν έγινε πρωθυπουργός το 2003 και πρόεδρος το 2014. Με τις αλλαγές που πέτυχε μπορεί να παραμείνει πρόεδρος μέχρι το 2029 ή το 2034. Θα είναι 80 ετών! Αν τα καταφέρει θα ΄χει κυριαρχήσει στην πολιτική ζωή της Τουρκίας το διπλάσιο χρόνο απ΄ ότι ο Κεμάλ,έχοντας ανατρέψει πλήρως τον Κεμαλισμό.

Ο Έντελμαν γράφει ότι ο Ατατούρκ “πέθανε σχετικά νέος, αλλά είχε βάλει την Τουρκία στο δρόμο προς αυτό που ο Ντιν Άτσεσον περιέγραψε ως «ατελής δημοκρατία». Όπως σημείωσε ο βιογράφος του, ο Λόρδος Κίνρος, ο Ατατούρκ στην προσπάθειά του να μεταρρυθμίσει την Τουρκία, άφησε πολλές ερωτήσεις για το μέλλον της Τουρκίας χωρίς απάντηση. Ποιος είναι ο ρόλος του στρατού στην πολιτική; Ποιος είναι ο ρόλος της εθνικότητας στο έθνος; Ποιος είναι ο ρόλος του κράτους στην οικονομία; Και, τέλος, ποιος είναι ο ρόλος της θρησκείας στην κοινωνία;”




Και ο Αμερικανός πρέσβης στην Άγκυρα προσθέτει μεταξύ άλλων:

“Ένα μεγάλο μέρος της μεταγενέστερης ιστορίας της χώρας ήταν μια προσπάθεια να υλοποιηθεί αυτό το σύγχρονο, ευρωπαϊκό όνειρο με αναπάντητες αυτές τις ερωτήσεις και ενός κεμαλικού συστήματος που μετά το θάνατο του ιδρυτή του έγινε άκαμπτο και αδιάφορο στην επιμονή του για τον κοσμικό χαρακτήρα με κάθε κόστος. Η πρόοδος ήταν ανομοιογενής, αλλά υπήρξε ένας στόχος προς τον οποίο η Τουρκία αγωνιζόταν. Οι πιο “προσηλωμένοι” ισλαμιστές το κατάλαβαν αυτό.

Όταν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ερντογάν, το οποίο προέκυψε από τις συγκρούσεις μεταξύ του κοσμικού κράτους και των ισλαμιστικών πολιτικών ρευμάτων, ανέβηκε στην εξουσία το 2002, ανταποκρίθηκε στην ευρεία φιλοδοξία του τουρκικού κοινού να ενταχθεί στην Ευρώπη. Στις πρώτες ημέρες της κυριαρχίας του, ο Ερντογάν διακήρυξε ότι τα αποκαλούμενα “κριτήρια της Κοπεγχάγης” για την ένταξη στην ΕΕ θα πρέπει να μετονομαστούν σε “κριτήρια της Άγκυρας”.

Αυτή η στάση άλλαξε, ωστόσο, σχεδόν αμέσως μόλις η ΕΕ συμφώνησε να εγκρίνει την υποψηφιότητα της Τουρκίας για ένταξη το Δεκέμβριο του 2004.

Οι ιστορικοί θα προσπαθήσουν να απαντήσουν “τι πήγε στραβά” τα επόμενα χρόνια. Οι Τούρκοι ενεπλάκησαν στο ζήτημα της κυπριακής διευθέτησης το 2003, πριν ολοκληρώσουν επιτυχώς το εγχείρημα που έμοιαζε με ένα νικηφόρο συμβιβασμό το 2004, μόνο και μόνο για να αποδυναμώσουν τους ελληνοκύπριους σκληροπυρηνκούς.

Η ΕΕ, με τη σειρά της, επέτρεψε ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, περιπλέκοντας την ένταξη της Τουρκίας. Η Γερμανία και η Γαλλία επέλεξαν νέους ηγέτες λιγότερο θετικούς για την υπόθεση της Τουρκίας από τους προκατόχους τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο ενθουσιασμός για την ένταξη στην ΕΕ είχε ήδη μειωθεί.

Όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιβεβαίωσε έναν γαλλικό νόμο που απαγορεύει τη χρήση μαντήλας στο χώρο εργασίας, πολλοί Ισλαμιστές άρχισαν να μην βλέπουν θετικά την ιδέα υιοθέτησης ευρωπαϊκών κανόνων που θα οδηγούσαν στην αλλαγή των άκαμπτων νόμων της Τουρκίας και της ισλαμικής ευλάβειας . Ο Ερντογάν μπήκε σε μια εντελώς διαφορετική τροχιά, με σημαντικές συνέπειες τόσο για την εσωτερική όσο και για την εξωτερική πολιτική.




Οι δήμοι που ελέγχονταν από το AKP σταμάτησαν να σερβίρουν αλκοόλ σε δημόσιες εκδηλώσεις Όλα τα ξενοδοχεία στις πόλεις αυτές θα ακολουθούσαν το παράδειγμά τους. Δεν επρόκειτο για επιβολή της σαρία αλλά στόχευε σαφώς στον μετασχηματισμό του φθίνοντος κεμαλισμού. Η διδασκαλία του κορανίου εισήχθη στα δημόσια σχολεία και οι απόφοιτοι θρησκευτικών σχολείων είχαν προτεραιότητα για θέσεις εργασίας του δημόσιου τομέα. Ο Ερντογάν προκάλεσε και επέζησε της κρίσης με τον στρατό, επιμένοντας σε έναν πρόεδρο, τον Αμπντουλάχ Γκιουλ, με μια γυναίκα που φορούσε μαντήλα το 2007. Αυτό θα ήταν αδιανόητο μόλις πριν από μια δεκαετία.

Μετά το 2002 το AKP άρχισε να ελέγχει τη γραφειοκρατία με υποστηρικτές του (αν και ο Ερντογάν αναγκάστηκε να βασιστεί σε μεγάλο βαθμό σε κάποια στελέχη εκπαιδευμένων ισλαμιστών που προμήθευε ο εξόριστος κληρικός Fethullah Gülen).

Το ΑΚΡ, αρχικά ένας συνασπισμός «μοντερνιστών ισλαμιστών», φιλελεύθερων μεταρρυθμιστών και “προσφύγων” από άλλα κεντροδεξιά πολιτικά κόμματα, άρχισε να παίζει όλο και περισσότερο με την ισλαμική βάση του Ερντογάν.

Το 2008, ο Ερντογάν ξεκίνησε σε μια δύσκολη συμμαχία με τους Γουλενίστες, μια σειρά συνωμοσίες που άρχισαν όχι μόνο να εξαλείφουν τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά τελικά υπονόμευσαν κάθε ίδρυμα και αρχή που θα μπορούσαν να ελέγχουν ή να ισορροπούν έναντι της εξουσίας του, συμπεριλαμβανομένων των μέσων μαζικής ενημέρωσης και του στρατού…

…Ο Ερντογάν, με τη βοήθεια του Αχμέτ Νταβούτογλου, στην πραγματικότητα άρχισε να απομακρύνει την Τουρκία από τον παραδοσιακό δυτικό προσανατολισμό της. Ο Νταβούτογλου χαρακτήρισε την Τουρκία ως πιθανή μουσουλμανική υπερδύναμη που θα είχε “μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες”. Όταν η Αραβική Άνοιξη εξελίχθηκε στα τέλη του 2010, ωστόσο, τα “μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες” ξεχάτηκαν . Υπήρχαν μόνο προβλήματα και η εξωτερική πολιτική του Ερντογάν πήρε σίγουρα σουντική στροφή.

Επειδή η κυβέρνηση Ομπάμα ήταν δεσμευμένη και αποφασισμένη να μην κάνει τίποτα για τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας που ξέσπασε το 2011, ο αμερικανός Πρόεδρος ήταν πρόθυμος να αναθέσει την αποστολή αυτή στους Τούρκους για τα πρώτα δύο χρόνια της σύγκρουσης.

Η Τουρκία δυσαρεστημένη από τα “κέρδη” της και με τη ροή προσφύγων να μεγαλώνει άρχισε να στηρίζει τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της σουνιτικής αντιπολίτευσης στον πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ-Ασαντ, κυρίως την Jabhat al-Nusra, συνεργάτη της αλ Κάιντα Στη Συρία. Επίσης, έκανε τα στραβά μάτια στον τζιχαντισμό του Ισλαμικού Κράτους, παρέχοντας καταφύγιο για τους μαχητές του IS και επιτρέποντας κεφάλαια και όπλα να ρέουν μέσω της Τουρκίας.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.