Page Nav

HIDE

Pages

Classic Header

{fbt_classic_header}

ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΣΚΛΑΒΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Breaking News:

latest

ΛΥΣΣΑΞΑΝ ΟΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΤΟΥ «ΡΟΪΔΗ», ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ 21ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ ΣΤΗΝ ΣΚΑΛΑ ΛΑΚΩΝΙΑΣ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ!..

Μεταφέρουμε χωρίς να αλλάξουμε λέξη, από το μπολσεβίκικο Ιστολόγιο «Ροΐδη και Λασκαράτου εμμονές» που πρόσκειται στην ΔΗΜ.ΑΡ. του κ...







Μεταφέρουμε χωρίς να αλλάξουμε λέξη, από το μπολσεβίκικο Ιστολόγιο «Ροΐδη και Λασκαράτου εμμονές» που πρόσκειται στην ΔΗΜ.ΑΡ. του κύρ-Φώτη Κουβέλη, έχει στενές σχέσεις με τον γιό του υπουργού της Χούντας, Παναγιώτη Δημητρά, και ειδικεύεται στις ανηλεείς επιθέσεις κατά της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας:




Για δεύτερη συνεχή χρονιά, κάθε λογής φασιστικά στοιχεία της Λακωνίας, θα τιμήσουν ανήμερα της 21ης Απριλίου τη Δικτατορία και τον ιστορικό, πολιτικό και ιδεολογικό της περίγυρο, στην πλατεία των πηγών του Βασιλοπόταμου στην κωμόπολη Σκάλα. Θα μπορούσε κανείς να το αντιπαρέλθει, με το σκεπτικό ότι αποτελεί τοπικό φαινόμενο του Νομού όπου η Χ.Α. απέσπασε το υψηλότερο ποσοστό της (11,68%) και πως η Δημοκρατία δίνει βήμα και στους εχθρούς της. Όμως η Χ.Α. είναι μια υπόδικη εγκληματική οργάνωση, που το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ της έδωσε νέες ευκαιρίες για δράση, παράλληλα με μια συνειδητή προσπάθεια (Βούτσης, Βίτσας, Παρασκευόπουλος, Ιερώνυμος, παλιότερα και οι Κωνσταντοπούλου-Γλέζος-Μητρόπουλος) να θεωρηθεί κανονικό κόμμα. Πέρα από αυτό, το κακό απλώνεται σαν την πανούκλα όταν υπάρχουν οι συνθήκες για να συμβεί αυτό και τώρα υπάρχουν, γιατί η χώρα διέρχεται μια περίοδο πολλαπλών χρεοκοπιών σε πολλά επίπεδα. Το τεράστιο ηθικό ζήτημα που αναδύεται δεν είναι αυτή καθ’εαυτή η εκδήλωση, αλλά η έλλειψη αντιδράσεων. Κατά μια ευτυχή συγκυρία, στην ίδια κωμόπολη υπάρχει και η ελπιδοφόρα, σκεπτόμενη, μαχητική και πρωτοποριακή αυτόνομη κομμουνιστική συλλογικότητα «αυτόνομη πρωτοβουλία ενάντια στην λήθη», που σηκώνει στους μικρούς της ώμους το βάρος της Αντίστασης, μέσα σε ένα σαφώς απρόσφορο περιβάλλον: «Η συλλογική επικράτηση της λήθης και η προσβολή της μνήμης είναι κάθε φορά μια επονείδιστη επανάληψη του εγκλήματος» (‘SHADES MAGAZINE’, 20.7.2017).




Είναι ευτύχημα, που επιβεβαιώνεται στον πολύπαθο και πολύπλοκο μικρόκοσμο αυτής της ιστορικής γωνιάς (βλ. «Οι Είλωτες της Σκάλας Λακωνίας»), μεταφερμένος στο κοινωνικό επίπεδο, ο Νευτώνειος τρίτος Νόμος της αντίδρασης στον τοπικό επιθετικό φασισμό, ο οποίος υπερνικά τις δυνάμεις της αδράνειας του πρώτου Νευτώνειου Νόμου, μόνο που δυστυχώς η αντίδραση αυτή δεν φαίνεται να επαληθεύεται στον κοινωνικό μακρόκοσμο όλης της Λακωνίας. Η εκλογική περιοχή έχει αναδείξει από το Μάη του 2012 τον «πρώτο βουλευτή της Αριστεράς στη Λακωνία», Σταύρο Αραχωβίτη στο όνομα, που νομίζω πως η πολιτεία του, σε ότι έχει να κάνει με τον τοπικό φασισμό και με τον θρησκευτικό Μεσαίωνα που τον τρέφει, έχει ντροπιάσει ανεπανόρθωτα την πλούσια τοπική αριστερή ιστορική μνήμη, την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί και από τον οποίο μάταια είχαμε ζητήσει το αυτονόητο: «Να απαιτήσει δικαστική διερεύνηση ενδεχόμενης τοπικής ιερής ναζιστικής εκλογικής βίας και νοθείας» στη Λακωνία, όπως δημόσια την ομολόγησε (καταγραμμένη σε βίντεο) ο Φύρερ υποδεικνύοντας τον μητροπολίτη Σπάρτης Κώστα Σπηλιώτη (Στάθη) ως ηθικό αυτουργό, χωρίς ο τελευταίος να του έχει ζητήσει να ανακαλέσει και χωρίς να τον έχει διαψεύσει με πειστικό τρόπο (βλ. «Λέει ψέματα ο μητροπολίτης Σπάρτης για τη Χ.Α.»). Μάλιστα αυτή η σχεδόν πάνδημη ανοχή αποθράσυνε τον μητροπολίτη («Προεκλογική εμφάνιση Κασιδιάρη με ιερείς της Μητρόπολης Σπάρτης»).

Ο βουλευτής Αραχωβίτης, που διακρίνεται για την επιδεικτική του «ευσέβεια» (βλ. «Γράμμα ευσεβή βουλευτή στον πρωθυπουργό»), θα μπορούσε νομίζω να κάνει καριέρα και στο συνεργαζόμενο κόμμα των ΑΝΕΞΕΛ. Δεν τα λέω αυτά για να μειώσω κανέναν, εκθέτω απλώς την θλιβερή τοπική πολιτική πραγματικότητα, η οποία εξηγεί άριστα την αποθράσυνση των ιθαγενών φίλων της Απριλιανής ιλαροτραγωδίας.

Η Λακωνία δεν είναι μόνο η πατρίδα των Ταγματασφαλιτών του Διονύση Παπαδόγγονα, του Λεωνίδα Βρεττάκου, του Μιχαλολιάκου ή του λειψανέμπορα φασίστα μητροπολίτη της τοπικής οικογένειας ταγματασφαλιτών και στρατιωτικού παπά Μενούτη μητροπολίτη αργότερα της Κεφαλονιάς («Προκόπη, Προκόπη, ο Άγιος εκόπη». Ο Ιερός πόλεμος το 1979), που ως έκπτωτος δεσπότης, στιγματισμένος τεμαχιστής σκελετών, κήδεψε επικεφαλής άλλων δυο μητροπολιτών, τον δικτάτορα Παπαδόπουλο.

Από τον μεγάλο τιμητικό κατάλογο των Λακώνων Δημοκρατών που αγωνίστηκαν ή και έπεσαν στον αντιναζιστικό αγώνα στη διάρκεια της Κατοχής, εστιάζω στους «Εκτελεσθέντες 118 που έπεσαν στο Μονοδέντρι», στον ανθό της σπαρτιατικής νεολαίας που εκτελέστηκαν έξω από τη Σπάρτη στις «26 Νοεμβρίου 1943». Είναι πολύ δύσκολο να διαβάσει κάποιος μια απλή αφήγηση των περιστατικών και να μην δακρύσει από τον πόνο, το μεγαλείο, την γενναιότητα, την αδικία, αλλά και την επακόλουθη επαίσχυντη αχαριστία και την αστοργία του μετεμφυλιοπολεμικού Κράτους, το οποίο, μόνο χάρις στην πρωτοβουλία του αξέχαστου κεντρώου Δημάρχου Σπάρτης Γεωργίου Σαϊνόπουλου (1964-1967, τον έπαυσε η Δικτατορία & 1974-’78), που πάρθηκε όταν ήταν υλοποιήσιμη, δηλαδή στη δεύτερη (μεταδικτατορική) θητεία του, αναγκάστηκε να τιμά την μνήμη των νεκρών. Σήμερα βλέπουμε ακόμη και τον Αρχιερέα της αντισημιτικής Μητρόπολης του οσίου τραμπούκου Νίκωνα, μέλος του χουντικού Δεσποτάτου το οποίο μέχρι τότε αγνοούσε επιδεικτικά το Μονοδένδρι, να προσέρχεται φουριόζος, με ύφος επίσημο και πένθιμο, για τιμή και προσκύνηση. Οι πανηγυριστές της Σκάλας σχετίζονται πολιτικά με αυτούς που μαχαιρώνουν ανθρώπους, χαιρετούν χιτλερικά στον τάφο του Μουσολίνι, υμνούν τον αντισημίτη παιδεραστή Στράιχερ και αυτοπροσδιορίζονται ως «η σπορά των ηττημένων του ‘45» και η εμφάνισή τους στην πολίχνη και μάλιστα με τέτοιο τρόπο μια τέτοια ημέρα προσβάλλει κατάφωρα τη μνήμη των νεκρών μας της Κατοχής και της επτάχρονης τυραννίας του 1967.

Οι πολιτικοί πρόγονοι των Χρυσαυγιτών, οι συνεργάτες σε όλη την έκταση της ελληνικής γης, των κατακτητών Έλληνες Ναζιστές, από τη Μάνη “(Η ιστορία του αρχιφύλακα Γεώργιου Μιχαλολιάκου. Πρόδωσε το ΕΑΜ για να πάει στα Τάγματα Ασφαλείας, μένοντας πιστός στον όρκο του προς τον Χίτλερ μέχρι το τέλος – XYZ Contagion”) μέχρι το Αγρίνιο («Μπαρμπαρούσης – Βαθμός: Ανθυπασπιστής (ΠΖ) – XYZ Contagion), άνθρωποι του υπόκοσμου όπως στη Λάρισα («Ο Χρ. Αλεξόπουλος, η εκτέλεση του παππού του για κλοπές»), είχαν το δικό τους εγκληματικό μερίδιο ευθύνης και στο συγκεκριμένο ανοσιούργημα, αφού με την στενή συνεργασία τους και με την υπόδειξη θυμάτων από υποκείμενα του υπόκοσμου της ελληνικής Ακροδεξιάς, με γνωστά ονοματεπώνυμα, που όμως έμειναν ατιμώρητοι επωφελούμενοι από τον Εμφύλιο που επακολούθησε, συντάχθηκε τελικά ο κατάλογος των μελλοθάνατων, αφού οι Γερμανοί Ναζί δεν ήξεραν πρόσωπα και πράγματα (βλ. «Οι καταδότες… που έστειλαν στον θάνατο 118»). Η Ιωάννα Τσάτσου η οποία είχε προσωπική φιλία με τον εκτελεσθέντα γιατρό Χρήστο Καρβούνη, γιό ιερέα, που είχε σπουδάσει στη Γερμανία και αρνήθηκε την πρόταση του επικεφαλής του αποσπάσματος να του χαριστεί κατ’εξαίρεσιν η ζωή, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την ποιότητα των ανθρώπων που εκτελέστηκαν στο Μονοδέντρι, έγραψε στα «Φύλλα Κατοχής»: «Όλη η Σπάρτη μοιρολογάει . Αν είχε καεί ολόκληρη θάταν λιγώτερο το κακό ».

Νομίζω πως η αδιαφορία και η σιωπή για την προκλητική χρυσαυγίτικη επετειακή εκδήλωση της Σκάλας, τόσο η τοπική όσο και η πανελλαδική, κομμάτων, συλλογικοτήτων και πολιτών, είναι νοσηρό σύμπτωμα πολιτικού μιθριδατισμού και πονηρής πολιτικής αμνησίας. Η άρνηση, αυτών που υποχρεούνται να παίρνουν θέση στα επίδικα πολιτικά πράγματα, να το κάνουν, είναι άκρως ατιμωτική. Ο Μάρτιν Λούθερ ΚΙνγκ είχε με τρεις τουλάχιστον παρεμφερείς αποστροφές του δημόσιου λόγου του αναφερθεί στη «σιωπή των καλών ανθρώπων», διαλέγω την πιο εμφαντική: «Η γενιά μας, θα πρέπει να απολογηθεί όχι τόσο για τις σκληρές και άδικες πράξεις των κακών ανθρώπων, όσο για την απαράδεκτη σιωπή των καλών ανθρώπων». Πολλούς καλούς ανθρώπους δεν έχει βέβαια η Ελλάδα, έχει όμως πολλούς μέτριους, που θα μπορούσαν να πουν μια κουβέντα ενάντια στην συστηματική προσπάθεια αναβίωσης του φασισμού στη χώρα μας, που ξεκινά από το δήθεν αυθόρμητο επιφώνημα που ακούγεται στην αγνή ελληνική ύπαιθρο: «Που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε».

Επειδή πολύ μικρή αξία έχει για πολλούς Ρωμιούς τι έχει πει ένας παλιός μαύρος της Αμερικής, ας μου επιτραπεί η επίκληση των αρίστων, από τους παλιούς κατοίκους της χώρας μας και ειδικότερα αυτών που μιλούν μέσα από τον αθάνατο ‘Επιτάφιο’ του Περικλή και του Θουκυδίδη, για αυτούς που παρακολουθούν άπρακτοι τα δημόσια πράγματα: «Μόνοι γάρ τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν».

Δεν υπάρχουν σχόλια

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.