Μεταφέρουμε χωρίς να αλλάξουμε λέξη, από το μπολσεβίκικο Ιστολόγιο «Ροΐδη και Λασκαράτου εμμονές» που πρόσκειται στην ΔΗΜ.ΑΡ. του κ...
Μεταφέρουμε χωρίς να αλλάξουμε λέξη, από το μπολσεβίκικο Ιστολόγιο «Ροΐδη και Λασκαράτου εμμονές» που πρόσκειται στην ΔΗΜ.ΑΡ. του κύρ-Φώτη Κουβέλη, έχει στενές σχέσεις με τον γιό του υπουργού της Χούντας, Παναγιώτη Δημητρά, και ειδικεύεται στις ανηλεείς επιθέσεις κατά της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας:
Ο βουλευτής Αραχωβίτης, που διακρίνεται για την επιδεικτική του «ευσέβεια» (βλ. «Γράμμα ευσεβή βουλευτή στον πρωθυπουργό»), θα μπορούσε νομίζω να κάνει καριέρα και στο συνεργαζόμενο κόμμα των ΑΝΕΞΕΛ. Δεν τα λέω αυτά για να μειώσω κανέναν, εκθέτω απλώς την θλιβερή τοπική πολιτική πραγματικότητα, η οποία εξηγεί άριστα την αποθράσυνση των ιθαγενών φίλων της Απριλιανής ιλαροτραγωδίας.
Η Λακωνία δεν είναι μόνο η πατρίδα των Ταγματασφαλιτών του Διονύση Παπαδόγγονα, του Λεωνίδα Βρεττάκου, του Μιχαλολιάκου ή του λειψανέμπορα φασίστα μητροπολίτη της τοπικής οικογένειας ταγματασφαλιτών και στρατιωτικού παπά Μενούτη μητροπολίτη αργότερα της Κεφαλονιάς («Προκόπη, Προκόπη, ο Άγιος εκόπη». Ο Ιερός πόλεμος το 1979), που ως έκπτωτος δεσπότης, στιγματισμένος τεμαχιστής σκελετών, κήδεψε επικεφαλής άλλων δυο μητροπολιτών, τον δικτάτορα Παπαδόπουλο.
Από τον μεγάλο τιμητικό κατάλογο των Λακώνων Δημοκρατών που αγωνίστηκαν ή και έπεσαν στον αντιναζιστικό αγώνα στη διάρκεια της Κατοχής, εστιάζω στους «Εκτελεσθέντες 118 που έπεσαν στο Μονοδέντρι», στον ανθό της σπαρτιατικής νεολαίας που εκτελέστηκαν έξω από τη Σπάρτη στις «26 Νοεμβρίου 1943». Είναι πολύ δύσκολο να διαβάσει κάποιος μια απλή αφήγηση των περιστατικών και να μην δακρύσει από τον πόνο, το μεγαλείο, την γενναιότητα, την αδικία, αλλά και την επακόλουθη επαίσχυντη αχαριστία και την αστοργία του μετεμφυλιοπολεμικού Κράτους, το οποίο, μόνο χάρις στην πρωτοβουλία του αξέχαστου κεντρώου Δημάρχου Σπάρτης Γεωργίου Σαϊνόπουλου (1964-1967, τον έπαυσε η Δικτατορία & 1974-’78), που πάρθηκε όταν ήταν υλοποιήσιμη, δηλαδή στη δεύτερη (μεταδικτατορική) θητεία του, αναγκάστηκε να τιμά την μνήμη των νεκρών. Σήμερα βλέπουμε ακόμη και τον Αρχιερέα της αντισημιτικής Μητρόπολης του οσίου τραμπούκου Νίκωνα, μέλος του χουντικού Δεσποτάτου το οποίο μέχρι τότε αγνοούσε επιδεικτικά το Μονοδένδρι, να προσέρχεται φουριόζος, με ύφος επίσημο και πένθιμο, για τιμή και προσκύνηση. Οι πανηγυριστές της Σκάλας σχετίζονται πολιτικά με αυτούς που μαχαιρώνουν ανθρώπους, χαιρετούν χιτλερικά στον τάφο του Μουσολίνι, υμνούν τον αντισημίτη παιδεραστή Στράιχερ και αυτοπροσδιορίζονται ως «η σπορά των ηττημένων του ‘45» και η εμφάνισή τους στην πολίχνη και μάλιστα με τέτοιο τρόπο μια τέτοια ημέρα προσβάλλει κατάφωρα τη μνήμη των νεκρών μας της Κατοχής και της επτάχρονης τυραννίας του 1967.
Οι πολιτικοί πρόγονοι των Χρυσαυγιτών, οι συνεργάτες σε όλη την έκταση της ελληνικής γης, των κατακτητών Έλληνες Ναζιστές, από τη Μάνη “(Η ιστορία του αρχιφύλακα Γεώργιου Μιχαλολιάκου. Πρόδωσε το ΕΑΜ για να πάει στα Τάγματα Ασφαλείας, μένοντας πιστός στον όρκο του προς τον Χίτλερ μέχρι το τέλος – XYZ Contagion”) μέχρι το Αγρίνιο («Μπαρμπαρούσης – Βαθμός: Ανθυπασπιστής (ΠΖ) – XYZ Contagion), άνθρωποι του υπόκοσμου όπως στη Λάρισα («Ο Χρ. Αλεξόπουλος, η εκτέλεση του παππού του για κλοπές»), είχαν το δικό τους εγκληματικό μερίδιο ευθύνης και στο συγκεκριμένο ανοσιούργημα, αφού με την στενή συνεργασία τους και με την υπόδειξη θυμάτων από υποκείμενα του υπόκοσμου της ελληνικής Ακροδεξιάς, με γνωστά ονοματεπώνυμα, που όμως έμειναν ατιμώρητοι επωφελούμενοι από τον Εμφύλιο που επακολούθησε, συντάχθηκε τελικά ο κατάλογος των μελλοθάνατων, αφού οι Γερμανοί Ναζί δεν ήξεραν πρόσωπα και πράγματα (βλ. «Οι καταδότες… που έστειλαν στον θάνατο 118»). Η Ιωάννα Τσάτσου η οποία είχε προσωπική φιλία με τον εκτελεσθέντα γιατρό Χρήστο Καρβούνη, γιό ιερέα, που είχε σπουδάσει στη Γερμανία και αρνήθηκε την πρόταση του επικεφαλής του αποσπάσματος να του χαριστεί κατ’εξαίρεσιν η ζωή, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την ποιότητα των ανθρώπων που εκτελέστηκαν στο Μονοδέντρι, έγραψε στα «Φύλλα Κατοχής»: «Όλη η Σπάρτη μοιρολογάει . Αν είχε καεί ολόκληρη θάταν λιγώτερο το κακό ».
Νομίζω πως η αδιαφορία και η σιωπή για την προκλητική χρυσαυγίτικη επετειακή εκδήλωση της Σκάλας, τόσο η τοπική όσο και η πανελλαδική, κομμάτων, συλλογικοτήτων και πολιτών, είναι νοσηρό σύμπτωμα πολιτικού μιθριδατισμού και πονηρής πολιτικής αμνησίας. Η άρνηση, αυτών που υποχρεούνται να παίρνουν θέση στα επίδικα πολιτικά πράγματα, να το κάνουν, είναι άκρως ατιμωτική. Ο Μάρτιν Λούθερ ΚΙνγκ είχε με τρεις τουλάχιστον παρεμφερείς αποστροφές του δημόσιου λόγου του αναφερθεί στη «σιωπή των καλών ανθρώπων», διαλέγω την πιο εμφαντική: «Η γενιά μας, θα πρέπει να απολογηθεί όχι τόσο για τις σκληρές και άδικες πράξεις των κακών ανθρώπων, όσο για την απαράδεκτη σιωπή των καλών ανθρώπων». Πολλούς καλούς ανθρώπους δεν έχει βέβαια η Ελλάδα, έχει όμως πολλούς μέτριους, που θα μπορούσαν να πουν μια κουβέντα ενάντια στην συστηματική προσπάθεια αναβίωσης του φασισμού στη χώρα μας, που ξεκινά από το δήθεν αυθόρμητο επιφώνημα που ακούγεται στην αγνή ελληνική ύπαιθρο: «Που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε».
Επειδή πολύ μικρή αξία έχει για πολλούς Ρωμιούς τι έχει πει ένας παλιός μαύρος της Αμερικής, ας μου επιτραπεί η επίκληση των αρίστων, από τους παλιούς κατοίκους της χώρας μας και ειδικότερα αυτών που μιλούν μέσα από τον αθάνατο ‘Επιτάφιο’ του Περικλή και του Θουκυδίδη, για αυτούς που παρακολουθούν άπρακτοι τα δημόσια πράγματα: «Μόνοι γάρ τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν».
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.