Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
- Εφημερίδα «Στόχος» 11/01/24 -
«Κάψτους - κάψτους»... Ψυχολογική τρομοκρατία στους αναρχικούς! Υγρό για κλιματιστικά είχε μέσα το μπιτόνι...
Το βίντεο με το αλύπητο ξύλο στους Αναρχικούς το έχετε δεί όλοι... Σε ένα ακόμη βίντεο που κυκλοφορεί ένας άνδρας φαίνεται να πετάει κάποι...
Το γένος ποτέ δεν υποτάχθηκε στον σουλτάνο. Είχε πάντα τον βασιλιά του, τον στρατό του, τα κάστρα του. Βασιλιάς του ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατός του οι Αρματωλοί και κλέφτες, κάστρα του η Μάνη και το Σούλι. (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑΣ
Μετά το τέλος των ρωσοτουρκικών πολέμων η παρακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας επιταχύνθηκε βαθμιαία με την πολιτκή αναταραχή, η οποία παρατηρήθηκε σε ολόκληρο τον βαλκανικό χώρο και εντάθηκε ακόμη περισσότερο με την επέκταση της γεωγραφικής δικαιοδοσίας των τούρκων μπέηδων, όπως του Αλή πασά και του Ισμαήλ μπέη των Σερρών, αλλά και την σερβική επανάσταση στις αρχές του 19ου. Η απήχηση της σερβικής εξέγερσης στην Ελλάδα εκδηλώθηκε με γενικό αναβρασμό στην Μάνη, στα Άγραφα και στον βορειοελλαδικό χώρο. Αξιόλογη αντιστασιακή δράση ανέλαβαν οι κλεφταρματωλοί του Ολύμπου, όπως ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Νικοτσαράς, ο Καρατάσος και άλλοι, οι οποίοι πολέμησαν στο πλευρό των Σέρβων. Τον Οκτώβριο του 1803 ο Γεωργάκης συνεννοήθηκε με τον ηγεμόνα της Βλαχίας, Κωνσταντίνο Υψηλάντη να σχηματίσει το "Ελληνικό σύνταγμα της Οδησσού", που πήρε μέρος στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1806-1812. Το εθελοντικό αυτό σώμα με επικεφαλής τον Νικόλαο Πάγκαλο αποτελείτο από Έλληνες της μεσημβρινής Ρωσίας, της Μολδαβίας και της Βλαχίας, αλλά και μετανάστες από την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά. Το "Ελληνικό σύνταγμα της Οδησσού" διαλύθηκε στα τέλη του 1807.
Στην Μάνη, τώρα, επικρατεί ένας επαναστατικός αναβρασμός σε ολόκληρη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Στις αρχές του 19ου μια μεγάλη οικογένεια της Μάνης, οι Γρηγοράκηδες, είχαν ξεσηκώσει τους Μανιάτες. Ο ρωτοτουρκικός πόλεμος του 1806-1812 προκάλεσε σημαντική αναταραχή στον Ελλαδικό χώρο. Το 1804 η Πύλη άρχισε να παίρνει μέτρα για την καταδίωξη των ενόπλων ελληνικών αντιστασιακών πυρήνων. Η ασφάλεια στην Πελοπόνησσο επιβλήθηκε με την εξόντωση των Κολοκοτρωναίων. Οι Ρώσοι με στρατηγό τον Έλληνα Εμμανουήλ Παπαδόπουλο χρησιμοποίησαν τα στρατιωτικά σώματα των Σουλιωτών, που είχαν καταφύγει στο μεταξύ στα Ιόνια νησιά.
Στο Βόρειο Αιγαίο δρούσε ο ρωσικός στόλος. Η άφιξη του προκάλεσε τον ενθουσιασμό των αρχηγών των νησιών της Ύδρας, των Σπετσών και άλλων κοντινών, που κινητοποιήσαν αμέσως τα πλοία τους. Έλληνες αρματολοί, όπως ο Κατσαντώνης, ο Μπότσαρης, ο Βλαχάβας, οι Λαζαίοι, αγωνίζονται σε διάφορες περιοχές κατά των τούρκων. Ιδιαίτερα αξιόλογη υπήρξε η επαναστατική δραστηριοποίηση του Νικοτσαρά. Τον Ιούνιο του 1807 ο Νικοτσαράς, αφού πρώτα συνεννοήθηκε με τον ναύαρχο της ρωσικής μοίρας του Αιγαίου, Σινιάβιν, κατέστρωσε το παράτολμο σχέδιο να διασχίσει τις βαλκανικές χώρες και να ενωθεί με τα ρωσικά στρατεύματα της Βλαχίας. Ο Νικοτσαράς αποβιβάσθηκε στον Σταυρό Χαλκιδικής και προχώρησε προς την Ζίχνα, αλλά η επιχείρησή του ματαιώθηκε, ύστερα από την σύγκρουσή του με 8.000 άνδρες του Ισμαήλ των Σερρών. Στις αρχές Ιουλίου ο Νικοτσαράς έχασε την ζωή του πολεμώντας τους τούρκους στο Λιτόχωρο. Από τις αρχές του 1808 άρχισε να ξεσηκώνει τους κατοίκους της Στερεάς Ελλάδος ο Θύμιος Βλαχάβας, ο οποίος επεξέτεινε την δραστηριότητά του ακόμη και στον θεσσαλικό χώρο. Σκοπός του Βλαχάβα ήταν να ξεσηκώσει και τους τούρκους μπέηδες της θεσσαλικής πεδιάδος. Σε σύγκρουση με τον στρατό του Αλή πασά έξω από την Καλαμπάκα έχασε την ζωή του ο αδελφός του Θεοδωράκης Βλαχάβας. Ο Αλή πασάς επωφελούμενος από την γενική αναστάτωση που επικρατούσε, διεύρυνε συνεχώς την εξουσία του στον Ελλαδικό χώρο. Μαζί με τους γυιους του αγόραζε τα τουρκικά τσιφλίκια της Θεσσαλικής πεδιάδας, καταπίεζε τους χωρικούς και απομυζούσε τους κατοίκους επιβάλλοντας βαρείς φόρους. Κατά την χρονική περίοδο της ακμής του (1809-1812) η εξουσία που ασκούσε περιλάμβανε την Ήπειρο, την Θεσσαλία ως την Κατερίνη, ορισμένα τμήματα της Δυτικής Μακεδονίας, ολόκληρη σχεδόν την Στερεά Ελλάδα, μεγάλο μέρος της Ευβοίας και, με την παρουσία του γυιου του Βελή, έφθανε ως την Πελοπόννησο.
Κατά την διάρκεια του προαναφερθέντος ρωσοτουρκικού πολέμου (1806-1812), παρατηρήθηκε νέο ρεύμα Ελλήνων εποίκων προς την Ρωσία, ιδίως στην Βεσσαραβία, η οποία ενσωματώθηκε σε αυτήν. Εκτός από την Οδησσό σημαντικές ελληνικές κοινότητες στην Ρωσία ήταν η Χερσών, το Τάγκανροκ, η Μαριούπολη και το Νικολάγιεφ. Οι ναυτικές δυνάμεις των Ελλήνων πολλαπλασιάζονταν βαθμιαία. Οι Έλληνες αποτελούσαν τους κύριους φορείς του εμπορίου μεταξύ Ευξείνου και Μεσογείου. Μεγάλοι Ελληνικοί εμπορικοί οίκοι είχαν ιδρυθεί στην Οδησσό και στο Τάγκανροκ. Οι Υδραίοι ξεχώριζαν στην μεταφορά εμπορευμάτων εξυπηρετώντας τις ανάγκες του αγγλικού εμπορίου. Ανάλογος σε αριθμητική δύναμη ήταν ο εμπορικός στόλος των Σπετσών και των Ψαρρών, αλλά και του Πόρου και του Γαλαξιδιού. Η τεράστια αυτή εμπορική δραστηριότητα των Ελλήνων είχε προκαλέσει μεγάλη συσσώρευση πλούτου, που είχε ανάλογο αντίκτυπο στην ανύψωση του πνευματικού επιπέδου του υπόδουλου ελληνισμού, αλλά και στην εθνική αφύπνισή του. Παράλληλα με την ύπαρξη μιας αδύναμης και συντηρητικής αστικής τάξης μέσα στην Ελλάδα, σχηματίστηκε στο εξωτερικό μια άλλη, η οποία όμως διέφερε σημαντικά από την πρώτη. Οι Έλληνες έμποροι του εξωτερικού ήταν περισσότερο μορφωμένοι, πιο τολμηροί, πιο επαναστατικοί, ενώ εκείνοι που ζούσαν στα μεγάλα αστικά κέντρα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπήρξαν διστακτικοί και φοβισμένοι, εφόσον αντιμετώπιζαν καθημερινά τον ανελέητο τουρκικό ζυγό. Οι αστοί, λοιπόν, του εξωτερικού, της διασποράς, ακι οι Έλληνες λόγιοι, κινούνταν με μεγαλύετρη ευχέρεια και συνέβαλαν αποφασιστικά στην προετοιμασία τηςε Ελληνικής επανάστασης του 1821. Αυτοί πρωτοστάτησαν στην αφύπνιση του Ελληνικού έθνους με τις σημαντικές δωρεές τους προς τους σκλαβωμένους συμπατριώτες τους για την ίδρυση σχολίων και εκκλησιών και από αυτούς προήλθε η πρωτοβουλία για την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας.
Αξιοσημείωτο είναι, ακόμη, το γεγονός ότι η ιδέα της ελληνικής επανάστασης προήλθε από απλούς μικρεμπόρους και μικροαστούς του ελληνισμού της διασποράς, και από σπουδαστές του εξωτερικού, οι οποίοι υπήρξαν οι κύριοι φορείς του επαναστατικού ρεύματος. Με την πρωτοβουλία όλων αυτών μεταδόθηκε η φλόγα στους συμπατριώτες τους, στην κυρίως Ελλάδα, και έτσι γενικεύθηκε ο αγώνας, στον οποίο συμμετείχαν όλες οι κοινωνικές τάξεις του ελληνικού έθνους και ιδιαίτερα οι βιοτέχνες, οι γεωργοί και οι βοσκοί. Αυτοί ζούσαν κάτω από τον σκληρό τουρκικό ζυγό και δοκίμαζαν καθημερινά τις αυθαιρεσίες της τυρρανικής εξουσίας, τις βαριές φορολογίες, τις αγγαρείες και τις κακοποιήσεις, που δημιουργούσαν μια αφόρητη κατάσταση. Τα δεινοπαθήματα των Ελλήνων κατά την τουρκοκρατία και η απελπισία ήταν τα βασικά αίτια, που τους οδήγησαν στην απόφαση για την μαζική εξέγερση τους. Τις μαχητικές δυνάμεις των Ελλήνων αποτελούσαν οι αρματωλοί και οι κλέφτες των ορεινών όγκων του ελλαδικού χώρου, οι οποίοι αδικούνταν κατάφωρα από την στάση των τουρκικών αρχών, αλλά και αρκετών κοτζαμπάσηδων, συνεργατών των Οθωμανών. Σημαντική υπήρξε, ακόμη, η συμβολή των λαϊκών πνευματικών θησαυρών του παρελθόντος, των παραδόσεων, των θρύλων, και των ιστορικών τραγουδιών, στην εθνική αφύπνιση του ελληνισμού και στην οργάνωση της αντίστασης των Ελλήνων. Το όραμα της μελλοντικής αποκατάστασης έθρεψε για αιώνες ολόκληρους τους Έλληνες υπόδουλους και καλλιέργησε το πνεύμα της αντίστασής τους. Η "Μεγάλη Ιδέα" διαμορφώθηκε βαθμιαία από την σύμμιξη και την συγχώνευση λαϊκών και λόγιων στοιχείων, που η εμφάνισή τους προσδιορίζεται χρονικά από την άλωση της Κωνταντινούπολης το 1453 και ολοκληρώνεται κατά το δεύτερο μισό του 18ου με την πνευματική και οικονομική άνοδο του ελληνισμού.
Χωρίς την πνευματική άνοδο του υπόδουλου ελληνισμού, θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί η επαναστατική κινητοποίησή του. Ο πολλαπλασιασμός των ελληνικών σχολείων και η παρουσία των Ελλήνων λογίων του εξωτερικού συνέβαλε αναμφισβήτητα στην εθνική αφύπνιση των Ελλήνων. Μεγάλη υπήρξε στο σημείο αυτό η επίδραση της γαλλικής επανάστασης. Οι λόγιοι του εξωτερικού, ιδίως της Μολδαβίας, της Βλαχίας και της Αυστρίας, έπαιξαν τεράστιο ρόλο στον διαφωτισμό του γένους, εμπνευσμένοι και οι ίδιοι από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Στην Βλαχία, οι έλληνες λόγιοι συγκεντρώνονταν γύρω από την "Φιλολογική Εταιρεία" του Βουκουρεστίου. Με την συνεργασία του γραμματέα της "Φιλολογικής Εταιρείας" Μιχαήλ Σχινά και του Άνθιμου Γαζή εξεδόθει τον Ιανουάριο του 1811 το πρώτο επιστημονικό φιλολογικό περιοδικό του ελληνισμού, ο "Λόγιος Ερμής". Η κυριότερη πνευματική εστία των Ελλήνων στην Βιέννη υπήρξε ο ορθόδοξος ναός του Αγ. Γεωργίου με επικεφαλής τον Άνθιμο Γαζή. Ο "Λόγιος Ερμής" αποτέλεσε πόλο έλξης των Ελλήνων της διασποράς και το βασικότερο μέσο έκφρασής τους. Στην Βιέννη εργάζονταν ονομαστοί Έλληνες λόγιοι, οι Κοραϊστές Θεόκλητος Φαρμακίδης και Κ. Κοκκινάκης, που συνεχίζουν μετά το 1816 την έκδοση του "Λογίου Ερμή", ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, ο Νεόφυτος Δούκας, ο Μανουήλ και Κυργιάκος Καπετανάκης και άλλοι. Στο Παρίσι έχουμε τον μεγάλο δάσκαλο του γένους Αδαμάντιο Κοραή, τον Παναγιώτη Κοδρικά, τον Γρηγόριο Ζαλίκογλου. Στο Βουκουρέστι ο Κωνσταντίνος Βαρδαλάχος, ο Αθανάσιος Ιωαννίδης, ο Στέφανος Κομμητάς. Στο Ιάσιο ο επίσκοπος Θεόκλητος, ο Δημήτριος Γοβδελάς και άλλοι.
Τέλος σε ένα άλλο σημαντικό κέντρο της Ευρώπης, το οποίο πρόκειται να εξελιχθεί σύντομα σε σπουδαία φιλελληνική εστία, στο Μόναχο, ξεχώριζε για τον θερμό ζήλο του ο καθηγητής κλασσικής φιλολογίας του πανεπιστημίου Friedrich Thiersch, ο οποίος προσκαλούσε Έλληνες σπουδαστές να φοιτήσουν στην Φιλοσοφική σχολή του Μονάχου.
ΤΟΥΤΟ ΜΟΝΑΧΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΜΕΘΥΣΤΕ ΑΠΟ Τ΄ΑΘΑΝΑΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥ 21
ΘΝΗΤΟΙ ΤΟΙΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙΣ ΓΟΝΥ ΚΛΙΝΑΤΕ
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΎμνος Εις την Ελευθερία
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιονύσιος Σολωμός
1. Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βία μετρά τη γη.
2. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά !
3. Εκεί μέσα εκατοικούσες
Πικραμένη, εντροπαλή,
Κι ένα στόμα ακαρτερούσες,
Έλα πάλι, να σου πη.
4. Άργειε νάλθη εκείνη η μέρα,
Και ήταν όλα σιωπηλά,
Γιατί τάσκιαζε η φοβέρα
Και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
5. Δυστυχής! Παρηγορία
Μόνη σου έμενε να λες
Περασμένα μεγαλεία
Και διηγώντας τα να κλαις.
6. Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει
Φιλελεύθερη λαλιά,
Ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι
Από την απελπισιά,
7. Κι' έλεες: πότε, α! πότε βγάνω
Το κεφάλι από τς ερμιές;
Κι αποκρίνοντο από πάνω
Κλάψες, άλυσες, φωνές.
8. Τότε εσήκωνες το βλέμμα
Μες στα κλάιματα θολό,
Και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα,
Πλήθος αίμα Ελληνικό.
9. Με τα ρούχα αιματωμένα
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύης εις τα ξένα
Άλλα χέρια δυνατά.
10. Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν' εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.
11. Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
Αλλ' ανάσασιν καμιά
Άλλος σου έταξε βοήθεια
Και σε γέλασε φρικτά.
12. Άλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου
Οπού εχαίροντο πολύ,
Σύρε νάβρης τα παιδιά σου,
Σύρε ελέγαν οι σκληροί.
13. Φεύγει οπίσω το ποδάρι
Και ολοκλήγορο πατεί
Ή την πέτρα ή το χορτάρι
Που τη δόξα σου ενθυμεί.
14. Ταπεινότατη σου γέρνει
Η τρισάθλια κεφαλή,
Σαν πτωχού που θυροδέρνει
Κι' είναι βάρος του η ζωή.
15. Ναι αλλά τώρα αντιπαλεύει
Κάθε τέκνο σου με ορμή,
Που ακατάπαυστα γυρεύει
Ή τη νίκη ή τη θανή.
16. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
17. Μόλις είδε την ορμή σου
Ο ουρανός, που για τς εχθρούς
Εις τη γη τη μητρική σου
Έτρεφ' άνθια και καρπούς,
18. Εγαλήνευσε και εχύθη
Καταχθόνια μία βοή,
Και του Ρήγα σου απεκρίθη
Πολεμόκραχτη η φωνή
19. Όλοι οι τόποι σου σ΄εκράξαν
Χαιρετώντας σε θερμά,
Και τα στόματα εφωνάξαν
Όσα αισθάνετο η καρδιά.
20. Εφωνάξανε ως τ' αστέρια
Του Ιονίου και τα νησιά,
Και εσηκώσανε τα χέρια
Για να δείξουνε χαρά,
21. Μ' όλον πούναι αλυσωμένο
Το καθένα τεχνικά,
Και εις το μέτωπο γραμμένο
Έχει: Ψεύτρα Ελευθεριά.
22. Γκαρδιακά χαροποιήθη
Και του Βάσιγκτον η γη,
Και τα σίδερα ενθυμήθη
Που την έδεναν και αυτή.
23. Απ΄ τον πύργο του φωνάζει,
Σα να λέη σε χαιρετώ,
Και τη χήτη του τινάζει
Το Λεοντάρι το Ισπανό.
24. Ελαφιάσθη της Αγγλίας
Το θηρίο, και σέρνει ευθύς
Κατά τ΄άκρα της Ρουσίας
Τα μουγκρίσματα της οργής.
25. Εις το κίνημά του δείχνει
Πως τα μέλη είν' δυνατά
Και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει
Μια σπιθόβολη ματιά.
26. Σε ξανοίγει από τα νέφη
Και το μάτι του Αετού,
Που φτερά και νύχια θρέφει
Με τα σπλάχνα του Ιταλού
27. Και σ' εσέ καταγυρμένος,
Γιατί πάντα σε μισεί,
Έκρωζ' έκρωζε ο σκασμένος,
Να σε βλάψη, αν ημπορή.
28. Άλλο εσύ δεν συλλογιέσαι
Πάρεξ που θα πρωτοπάς
Δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι
Στες βρισιές οπού αγρικάς
29. Σαν τον βράχον οπού αφήνει
Κάθε ακάθαρτο νερό
Εις τα πόδια του να χύνη
Ευκολόσβηστον αφρό,
30. Οπού αφήνει ανεμοζάλη
Και χαλάζι και βροχή
Να του δέρνουν τη μεγάλη,
Την αιώνιαν κορυφή.
31. Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του του,
Οποιανού θέλει βρεθή
Στο μαχαίρι σου αποκάτου
Και σ' εκείνο αντισταθή.
32. Το θηρίο π' ανανογιέται,
Πως του λείπουν τα μικρά,
Περιορίζεται, πετιέται,
Αίμα ανθρώπινο διψά
33. Τρέχει, τρέχει όλα τα δάση,
Τα λαγκάδια, τα βουνά,
Κι όπου φθάση, όπου περάση,
Φρίκη, θάνατος, ερμιά
34. Ερμιά, θάνατος και φρίκη
Όπου επέρασες κι εσύ
Ξίφος έξω από τη θήκη
Πλέον ανδρείαν σου προξενεί.
35. Ιδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει
Της αθλίας Τριπολιτσάς
Τώρα τρόμου αστροπελέκι
Να της ρίψης πιθυμάς.
36. Μεγαλόψυχο το μάτι
Δείχνει, πάντα οπώς νικεί,
Και ας είν' άρματα γεμάτη
Και πολέμιαν χλαλοή.
37. Σου προβαίνουνε και τρίζουν
Για να ιδής πως είν' πολλά
Δεν ακούς που φοβερίζουν
Άνδρες μύριοι και παιδιά;
38. Λίγα μάτια, λίγα στόματα
Θα σας μείνουνε ανοιχτά
Για να κλαύσετε τα σώματα
Που θε νάβρη η συμφορά.
39. Κατεβαίνουνε, και ανάφτει
Του πολέμου αναλαμπή.
Το τουφέκι ανάβει, αστράφτει,
Λάμπει, κόφτει το σπαθί.
40. Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη;
Λίγα τα αίματα γιατί;
Τον εχθρό θωρώ να φύγη
Και στο κάστρο ν΄ ανεβή.
41. Μέτρα' είν' άπειροι οι φευγάτοι,
Οπού φεύγοντας δειλιούν
Τα λαβώματα στην πλάτη
Δέχοντ΄, ώστε ν' ανεβούν.
42. Εκεί μέσα ακαρτερείτε
Την αφεύγατη φθορά
Να, σας φθάνει, αποκριθήτε
Στις νυκτός τη σκοτεινιά.
43. Αποκρίνονται, και η μάχη
Έτσι αρχίζει, οπού μακριά
Από ράχη εκεί σε ράχη
Αντιβούιζε φοβερά.
44. Ακούω κούφια τα τουφέκια,
Ακούω σμίξιμο σπαθιών,
Ακούω ξύλα, ακούω πελέκια,
Ακούω τρίξιμο δοντιών.
45. Α! Τι νύκτα ήταν εκείνη
Που την τρέμει ο λογισμός;
Άλλος ύπνος δεν εγίνη
Πάρεξ θάνατου πικρός.
46. Της σκηνής η ώρα, ο τόπος,
Οι κραυγές, η ταραχή,
Ο σκληρόψυχος ο τρόπος
Του πολέμου, και οι καπνοί,
47. Και οι βροντές, και το σκοτάδι,
Οπού αντίσκοφτε η φωτιά,
Επαράσταιναν τον άδη
Που ακαρτέρειε τα σκυλιά
48. Τ' ακαρτέρειε. - Εφαίνοντ' ίσκιοι
Αναρίθμητοι γυμνοί,
Κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,
Βρέφη ακόμη εις το βυζί.
49. Όλη μαύρη μυρμηγικάζει,
Μαύρη η εντάφια συντροφιά,
Σαν το ρούχο οπού σκεπάζει
Τα κρεβάτια τα στερνά.
50. Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι
Επετιούντο από τη γη,
Όσοι είν' άδικα σφαγμένοι
Από τούρκικην οργή.
51. Τόσα πέφτουνε τα θέρι-
σμένα αστάχια εις τους αγρούς
Σχεδόν όλα εκειά τα μέρη
Εσκεπάζοντο απ' αυτούς.
52. Θαμποφέγει κανέν' άστρο,
Και αναδεύοντο μαζί,
Αναβαίνοντας το κάστρο
Με νεκρώσιμη σιωπή.
53. Έτσι χάμου εις την πεδιάδα,
Μες στο δάσος το πυκνό,
Όταν στέλνη μίαν αχνάδα
Μισοφέγγαρο χλωμό,
54. Εάν οι άνεμοι μες στ' άδεια
Τα κλαδιά μουγκοφυσούν,
Σειούνται, σειούνται τα μαυράδια,
Οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.
55. Με τα μάτια τους γυρεύουν
Όπου είν' αίματα πηχτά,
Και μες στ' αίματα χορεύουν
Με βρυχίσματα βραχνά,
56. Και χορεύοντας μανίζουν
Εις τους Έλληνας κοντά,
Και τα στήθια τους εγγίζουν
Με τα χέρια τα ψυχρά.
57. Εκειό το έγγισμα πηγαίνει
Βαθιά μες στα σωθικά,
Όθεν όλη η λύπη βγαίνει,
Και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.
58. Τότε αυξαίνει του πολέμου
Ο χορός τρομακτικά,
Σαν το σκόρπισμα του ανέμου
Στου πελάου τη μοναξιά.
59. Κτυπούν όλοι απάνου κάτου
Κάθε κτύπημα που εβγή
Είναι κτύπημα θανάτου,
Χωρίς να δευτερωθή.
60. Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει
Λες και εκείθεν η ψυχή
Απ' το μίσος που την καίει
Πολεμάει να πεταχθή.
61. Της καρδίας κτυπίες βροντάνε
Μες στα στήθια τους αργά,
Και τα χέρια οπού χουμάνε
Περισσότερο είν' γοργά.
62. Ουρανός γι΄αυτούς δεν είναι,
Ουδέ πέλαγο, ουδέ γη
Γι' αυτούς όλους το παν είναι
Μαζωμένο αντάμα εκεί.
63. Τόση η μάνητα και η ζάλη,
Που στοχάζεσαι, μη πως
Από μία μεριά και απ' άλλη
Δεν μείνη ένας ζωντανός.
64. Κοίτα χέρια απελπισμένα
Πώς θερίζουνε ζωές!
Χάμου πέφτουνε κομμένα
Χέρια, πόδια, κεφαλές,
65. Και παλάσκες και σπαθία
Με ολοσκόρπιστα μυαλά,
Και με ολόσχιστα κρανία
Σωθικά λαχταριστά.
66. Προσοχή καμία δεν κάνει
Κανείς, όχι εις τη σφαγή
Πάνε πάντα εμπρός. Ω! Φθάνει,
Φθάνει, έως πότε οι σκοτωμοί;
67. Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο,
Πάρεξ όταν ξαπλωθή;
Δεν αισθάνονται τον κόπο
Και λες κι' είναι εις την αρχή.
68. Ολιγόστευαν οι σκύλοι,
Και Αλλά εφώναζαν, Αλλά
Και των Χριστιανών τα χείλη
Φωτιά εφώναζαν, φωτιά.
69. Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο,
Πάντα εφώναζαν φωτιά,
Και οι μιαροί κατασκορπιούντο,
Πάντα σκούζοντας Αλλά.
70. Παντού φόβος και τρομάρα
Και φωνές και στεναγμοί
Παντού κλάψα, παντού αντάρα,
Και παντού ξεψυχισμοί.
71. Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι
Εις τ' αυτιά δεν του λαλεί.
Όλοι χάμου εκτίτοντ' όλοι
Εις την τέταρτη αυγή.
72. Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη
Και κυλάει στη λαγκαδιά,
Και το αθώο χόρτο πίνει
Αίμα αντίς για τη δροσιά.
73. Της αυγής δροσάτι αέρι,
Δεν φυσάς τώρα εσύ πλιό
Στων ψευδόπιστων το αστέρι
Φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ.
74. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
75. Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι
Δεν λάμπ' ήλιος μοναχά
Εις τους πλάτανους, δεν λάμπει
Εις τ' αμπέλια, εις τα νερά
76. Εις τον ήσυχον αιθέρα
Τώρα αθώα δεν αντηχεί
Τα λαλήματα η φλογέρα,
Τα βελάσματα το αρνί
77. Τρέχουν άρματα χιλιάδες
Σαν το κύμα εις το γιαλό
Αλλ' οι ανδρείοι παλληκαράδες
Δεν ψηφούν τον αριθμό.
78. Ω τρακόσιοι! Σηκωθήτε
Και ξανάλθετε σ' εμάς
Τα παιδιά σας θέλ' ιδήτε
Πόσο μοιάζουνε με σας.
79. Όλοι εκείνοι τα φοβούνται
Και με πάτημα τυφλό
Εις την Κόρινθο αποκλειούνται
Κι' όλοι χάνουνται απ' εδώ.
80. Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου
Πείναν και Θανατικό
Που με σχήμα ενός σκελέθρου
Περπατούν αντάμα οι δύο
81. Και πεσμένα εις τα χορτάρια
Απεθαίνανε παντού
Τα θλιμμένα απομεινάρια
Της φυγής και του χαμού.
82. Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία,
Που ό,τι θέλεις ημπορείς,
Εις τον κάμπο, Ελευθερία,
Ματωμένη περπατείς.
83. Στη σκιά χεροπιασμένες,
Στη σκιά βλέπω κι' εγώ
Κρινοδάκτυλες παρθένες
Οπού κάνουνε χορό.
84. Στο χορό γλυκογυρίζουν
Ωραία μάτια ερωτικά,
Και εις την αύρα κυματίζουν
Μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά
85. Η ψυχή μου αναγαλλιάζει
Πώς ο κόρφος καθεμιάς
Γλυκοβύζαστο ετοιμάζει
Γάλα ανδρείας και ελευθεριάς.
86. Μες στα χόρτα, τα λουλούδια,
Το ποτήρι δεν βαστώ
Φιλελεύθερα τραγούδια
Σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.
87. Απ΄τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
88. Πήγες εις το Μεσολόγγι
Την ημέρα του Χριστού,
Μέρα που άνθισαν οι λόγγοι
Για το τέκνο του Θεού.
89. Σούλθε εμπρός λαμποκοπώντας
Η Θρησκεία μ' ένα σταυρό,
Και το δάκτυλο κινώντας
Οπού ανεί τον ουρανό,
90. Σ΄αυτό, εφώναξε, το χώμα
Στάσου ολόρθη, Ελευθεριά
Και φιλώντας σου στο στόμα
Μπαίνει μες στην εκκλησιά.
91. Εις την τράπεζα σιμώνει
Και το σύγνεφο το αχνό
Γύρω γύρω της πυκνώνει
Που σκορπάει το θυμιατό.
92. Αγρικάει την ψαλμωδία
Οπού εδίδαξεν αυτή
Βλέπει τη φωταγωγία
Στους Αγίους εμπρό χυτή
93. Ποιοι είν' αυτοί που πλησιάζουν
Με πολλή ποδοβολή,
Κι' άρματ΄, άρματα ταράζουν;
Επετάχτηκες εσύ.
94. Α! Το φως που σε στολίζει,
Σαν ηλίου φεγγοβολή,
Και μακρόθεν σπινθηρίζει,
Δεν είναι, όχι, από τη γη
95. Λάμψιν έχει όλη φλογώδη
Χείλος, μέτωπο, οφθαλμός
Φως το χέρι, φως το πόδι
Κι' όλα γύρω σου είναι φως.
96. Το σπαθί σου αντισηκώνεις,
Τρία πατήματα πατάς,
Σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
Και εις το τέταρτο κτυπάς.
97. Με φωνή που καταπείθει
Προχωρώντας ομιλείς
«Σήμερ΄, άπιστοι, εγεννήθη
Ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.
98. Αυτός λέγει... Αφοκρασθήτε:
Εγώ είμ' Άλφα, Ωμέγα εγώ
Πέστε, που θ' αποκρυφθήτε
Εσείς όλοι, αν οργισθώ;
99. Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω,
Που μ' αυτήν αν συγκριθή
Κείνη η κάτω οπού σας έχω
Σαν δροσιά θέλει βρεθή.
100. Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα,
Τόπους άμετρα υψηλούς,
Χώρες, όρη από τη ρίζα,
Ζώα και δένδρα και θνητούς.
101. «Και το πάν το κατακαίει,
Και δεν σώζεται πνοή,
Πάρεξ του άνεμου που πνέει
Μες στη στάχτη τη λεπτή».
102. Κάποιος ήθελε ερωτήσει:
Του θυμού του είσαι αδελφή;
Ποιός είν' άξιος να νικήση,
Ή με σε να μετρηθή;
103. Η γη αισθάνεται την τόση
Του χεριού σου ανδραγαθιά,
Που όλην θέλει θανατώσει
Τη μισόχριστη σπορά.
104. Την αισθάνονται, και αφρίζουν
Τα νερά, και τ' αγρικώ
Δυνατά να μουρμουρίζουν
Σαν να ρυάζετο θηριό.
105. Κακορίζικοι, που πάτε
Του Αχελώου μες στη ροή,
Και πιδέξια πολεμάτε
Από την καταδρομή
106. Να αποφύγετε! Το κύμα
Έγινε όλο φουσκωτό
Εκεί ευρήκατε το μνήμα
Πριν να ευρήτε αφανισμό.
107. Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει
Κάθε λαρυγγας εχθρού,
Και το ρεύμα γαργαρίζει
Τες βασφήμιες του θυμού.
108. Σφαλερά τετραποδίζουν
Πλήθος άλογα, και ορθά
Τρομασμένα χλιμιτρίζουν
Και πατούν εις τα κορμιά.
109. Ποίος στον σύντροφον απλώνει
Χέρι, ωσάν να βοηθηθή
Ποίος τη σάρκα του δαγκώνει
Όσο οπού να νεκρωθή
110. Κεφαλές απελπισμένες,
Με τα μάτια πεταχτά,
Κατά τ΄άστρα σηκωμένες
Για την ύστερη φορά.
111. Σβιέται -αυξαίνοντας η πρώτη
Του Αχελώου νεροσυρμή-
Το χλιμίτρισμα, και οι κρότοι,
Και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.
112. Έτσι ν' άκουα να βουίξη
Τον βαθύν Ωκεανό,
Και στο κύμα του να πνίξη
Κάθε σπέρμα Αγαρηνό.
113. Και εκεί πούναι η Αγία Σοφία,
Μες στους λόφους τους επτά,
Όλα τ΄άψυχα κορμία
Βραχοσύντριφτα, γυμνά,
114. Σωριασμένα να τα σπρώξη
Η κατάρα του Θεού,
Κι απ' εκεί να τα μαζώξη
Ο αδελφός του Φεγγαριού
115. Κάθε πέτρα μνήμα ας γένη,
Και η θρησκεία κι' η Ελευθεριά
Μ' αργοπάτημα ας πηγαίνη
Μεταξύ τους, και ας μετρά.
116. Ένα λείψανο ανεβαίνει
Τεντωτό, πιστομητό,
Κι' άλλο ξάφνου κατεβαίνει
Και δεν φαίνεται και πλιό.
117. Και χειρότερα αγριεύει
Και φουσκώνει ο ποταμός
Πάντα πάντα περισσεύει
Πολυφλοίσβισμα και αφρός.
118. Α! Γιατί δεν έχω τώρα
Τη φωνή του Μωυσή;
Μεγαλόφωνα, την ώρα
Οπού εσβηούντο οι μισητοί,
119. Τον Θεόν ευχαριστούσε
Στου πελάου τη λύσσα εμπρός,
Και τα λόγια ηχολογούσε
Αναρίθμητος λαός
120. Ακλουθάει την αρμονία
Η αδελφή του Ααρών,
Η προφήτισσα Μαρία,
Μ' ένα τύμπανο τερπνόν,
121. Και πηδούν όλες οι κόρες
Με τις αγάλες ανοικτές,
Τραγουδώντας, ανθοφόρες,
Με τα τύμπανα τερπνόν,
122. Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βία μετράει τη γη.
123. Εις αυτήν, είν' ξανουσμένο,
Δεν νικιέσαι εσύ ποτέ
Όμως, όχι, δεν είν' ξένο
Και το πέλαγο για σε.
124. Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει
Κύματ' άπειρα εις τη γη,
Με τα οποία την περιζώνει,
Κι' είναι εικόνα σου λαμπρή.
125. Με βρυχίσματα σαλεύει
Που τρομάζει η ακοή
Κάθε ξύλο κινδυνεύει
Και λιμιώνα αναζητεί
126. Φαίνετ' έπειτα η γαλήνη
Και το λάμψιμο του ηλιού,
Και τα χρώματα αναδίνει
Του γλαυκότατου ουρανού.
127. Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο,
Στην ξηρά εσύ ποτέ
Όμως, όχι, δεν είν' ξένο
Και το πέλαγο για σε.
128. Περνούν άπειρα τα ξάρτια,
Και σαν λόγγος στριμωχτά
Τα τρεχούμενα κατάρτια,
Τα ολοφούσκωτα πανιά.
129. Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις,
Και αγκαλά δεν είν' πολλές,
Πολεμώντας, αλλά διώχνεις,
Άλλα παίρνεις, αλλά καις
130. Με επιθύμια να τηράζης
Δύο μεγάλα σε θωρώ,
Και θανάσιμον τινάζεις
Εναντίον τους κεραυνό.
131. Πιάνει, αυξάνει, κοκκινίζει,
Και σηκώνει μια βροντή,
Και το πέλαο χρωματίζει
Με αιματόχροη βαφή.
132. Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι
Και δεν μνέσκει ένα κορμί
Χάρου, σκιά του Πατριάρχη,
Που σ' επέταξαν εκεί.
133. Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι
Με τς εχθρούς τους τη Λαμπρή,
Και τους έτρεμαν τα χείλη
Δίνοντάς τα εις το φιλί.
134. Κειες τες δάφνες που εσκορπίστε
Τώρα πλέον δεν τες πατεί,
Και το χέρι οπού εφιλήστε
Πλέον, α! Πλέον δεν ευλογεί.
135. Όλοι κλαύστε. Αποθαμένος
Ο αρχηγός της Εκκλησιάς
Κλαύστε, κλαύστε κρεμασμένος
Ωσάν νάτανε φονιάς.
136. Έχει ολάνοικτο το στόμα
Π' ώρες πρώτα είχε γευθή
Τ' Άγιον Αίμα, τ' Άγιον Σώμα
Λες πως θε να ξαναβγή
137. Η κατάρα που είχε αφήσει
Λίγο πριν να αδικηθή
Εις οποίον δεν πολεμήση
Και ημπορεί να πολεμή.
138. Την ακούω, βροντάει, δεν παύει
Εις το πέλαγο, εις τη γη,
Και μουγκρίζοντας ανάβει
Την αιώνιαν αστραπή.
139. Η καρδιά συχνοσπαράζει...
Πλην τι βλέπω; σοβαρά
Να σωπάσω με προστάζει
Με το δάκτυλο η θεά.
140. Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη
Τρεις φορές μ΄ανησυχιά
Προσηλώνεται κατόπι
Στην Ελλάδα, και αρχινά:
141. «Παλληκάρια μου! Οι πολέμιοι
Για σας όλοι είναι χαρά,
αι το γόνα σας δεν τρέμει
Στους κινδύνους εμπροστά..
142. »Απ' εσάς απομακραίνει
Κάθε δύναμη εχθρική
Αλλά ανίκητη μια μένει
Που τες δάφνες σας μαδεί
143. »Μία, που όταν ωσάν λύκοι
Ξαναρχόστενε ζεστοί,
Κουραμένοι από τη νίκη,
Αχ! Τον νουν σας τυραννεί.
144. »Η Διχόνοια που βαστάει
Ενα σκήπτρο η δολερή
Καθενός χαμογελάει,
Πάρ' το, λέγοντας, και συ.
145. »Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
Έχει αλήθεια ωραία θωριά
Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
Εισέ δάκρυα θλιβερά.
146. »Από στόμα οπού φθονάει,
Παλληκάρια, ας μην'πωθή,
Πως το χέρι σας κτυπάει
Του αδελφού την κεφαλή.
147. »Μην ειπούν στο στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
Δεν τους πρέπει ελευθεριά.
148. »Τέτοια αφήστενε φροντίδα
Όλο το αίμα οπού χυθή
Για θρησκεία και για πατρίδα
Όμοιαν έχει την τιμή.
149. Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
Για πατρίδα, για θρησκειά,
Σας ορκίζω, αγκαλιασθήτε
Σαν αδέλφια γκαρδιακά..
150. Πόσον λείπει, στοχασθήτε,
Πόσο ακόμη να παρθή
Πάντα η νίκη, αν ενωθήτε,
Πάντα εσάς θ' ακολουθή.
151. »Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία!...
Καταστήστε ένα σταυρό,
Και φωνάξετε με μία:
Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ.
152. »Το σημείον που προσκυνάτε
Είναι τούτο, και γι΄αυτό
Ματωμένους μας κοιτάτε
Στον αγώνα το σκληρό.
153. »Ακατάπαυστα το βρίζουν
Τα σκυλιά και το πατούν
Και τα τέκνα του αφανίζουν
Και την πίστη αναγελούν.
154. »Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη
Αίμα αθώο χριστιανικό,
Που φωνάζει από τα βάθη
Της νυκτός: Να' κδικηθώ.
155. »Δεν ακούτε, εσείς εικόνες
Του Θεού, τέτοια φωνή;
Τώρα επέρασαν αιώνες
Και δεν έπαυσε στιγμή.
156. »Δεν ακούτε; εις κάθε μέρος
Σαν του Αβέλ καταβοά
Δεν είν' φύσημα του αέρος
Που σφυρίζει εις τα μαλλιά.
157. »Τι θα κάμετε; θ' αφήστε
Να αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν, ή θα την λύστε
Εξ αιτίας Πολιτικής;
158. »Τούτο ανίσως μελετάτε,
Ιδού, εμπρός σας τον Σταυρό
Βασιλείς! Ελάτε, ελάτε, Και
κτυπήσετε κι' εδώ».
Τούρκος μην μείνη στον Μωριά,
ΑπάντησηΔιαγραφήμηδέ στον κόσμο όλο!
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ
αναρχικοι και μπολσεβικοι η γη δε σας ανηκει.Εξω οι συκοφαντες της εθνικης ιστοριας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέχωρα από τα σχόλια του ανεγκέφαλου, παραθέτω ένα άρθρο που έστειλα πέρυσι στην εφημερίδα και δημοσιεύτηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
Πριν την αναφορά μου για τις συνθήκες που επικρατούσαν λίγο πριν την Εθνεγερσία, θα ήθελα να ξεκινήσω με το ζήτημα της ανίχνευσης της αρχαιοελληνικής ταυτότητος εις τη συνείδηση των Ελλήνων τις παραμονές του μεγάλου Αγώνος.
Η διαδικασία συγκρότησης της νεοελληνικής ταυτότητος των κατοίκων της νεώτερης Ελλάδος, η οποία άρχισε να διαφαίνεται από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνος, κατέληξε στην οριστική διαμόρφωσή της στο δεύτερο μισό του 19ου. Η αρχή έγινε από τους εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού. Γεγονός είναι, βέβαια, πως οι αρχές του Διαφωτισμού διέπουν τον λόγο των περισσοτέρων Ελλήνων διανοουμένων κατά τον 18ο και των πρώτων δεκαετιών του 19ου. Το κίνημα του Ορθού Λόγου, όπως ονομάστηκε ο Διαφωτισμός, έστρεφε το ενδιαφέρον του στην Αρχαιότητα. Ήταν μια καλή ευκαιρία, λοιπόν, για τους Έλληνες λογίους, να αναπτύξουν το αίτημα για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, στηριζόμενοι ακριβώς στην απευθείας καταγωγή των πληθυσμών που κατοικούσαν στον Ελλαδικό χώρο, από τους Αρχαίους Έλληνες. Αργότερα, βεβαίως, μετα την επιτυχή έκβαση της Ελληνικής Επαναστάσεως, τέθηκε το θέμα της Ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού κατά τους χρόνους του Μεσαίωνος. Αυτό όμως θα εξετασθεί σε άλλη ενότητα.
Σε πρώτη φάση, λοιπόν, εμφανίζεται η τάση επιστροφής στην κλασσική αρχαιότητα. Αδιαμφισβήτητο γεγονός, φυσικά, είναι ότι, η στροφή αυτή επεβλήθη από την έμφυτη ροπή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού προς αυτήν και συνακόλουθα από την Νεοελληνική έκφρασή του, με κυριότερο εκπρόσωπο, βέβαια, τον Αδαμάντιο Κοραή. Η ανάγνωση των κειμένων της Αρχαιοελληνικής Γραματείας, φέρνει στο προσκήνιο την πίστη στα Δημοκρατικά Ιδεώδη, την ελευθερία του Λόγου, όπως, επίσης, ενθαρρύνει το κριτικό πνεύμα. Για να γίνει, όμως, το παραπάνω κατανοητό, θα κάνουμε μια αναφορά στην διαχείριση της επαναστατικής ιδεολογίας κατά τα πρώτα χρόνια του Αγώνα για την Εθνική Ανεξαρτησία. Συγκεκριμένα, η Ελληνική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία συνοδεύει τον πρώτο συνταγματικό καταστατικό χάρτη του υπό ίδρυση νέου κράτους, εμφορείται εξ΄ολοκλήρου από τις ιδέες του Διαφωτισμού. Το αποτέλεσμα, εξάλλου, της πρώτης Εθνοσυνέλευσης, η οποία έλαβε χώρα στην Επίδαυρο το 1822, αποτελέσε τον οδηγό για τους επαναστατημένους ραγιάδες σε όλη την διάρκεια της Επανάστασης. Η εν λόγω διακήρυξη είναι ένα άκρως Φιλελεύθερο κείμενο, το οποίο πληροί στο ακέραιο την απαίτηση για την δημιουργία ενός σύγχρονου, με δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, κράτους.
Όσον αφορά, τώρα, τους κατοίκους της Ηπειρωτικής, αλλά και της Νησιωτικής Ελλάδος, οι ίδιοι αρχίζουν να ανακαλύπτουν πως είναι φορείς ενός μακρινού μα ενδόξου πολιτισμού, ο οποίος άνθισε στα μέρη τους και έδωσε τα φώτα του στην Ευρώπη, οδηγώντας την στην έξοδο από το τούνελ του Μεσαίωνος. Εξάλλου, όλα αυτά τα ερείπια, θαυμαστά λείψανα ενός μεγάλου αρχαίου πολιτισμού, υπήρχαν εκεί για να θυμίζουν σε καθημερινή βάση τα επιτεύγματα των προγόνων. Ο ταπεινωμένος ως τότε ραγιάς διαπίστωνε ότι, Εκείνοι αποτελούσαν τους προγόνους του. Ναι, ήταν αλήθεια πως ανήκε στην ίδια φυλή με τους Αντρειωμένους Έλληνες της εποχής του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Αλεξάνδρου και πολλών άλλων επιφανών ανδρών. Αρχίζει, έτσι, να βαφτίζει τα παιδιά του δίνοντάς τους αρχαιοελληνικά ονόματα. Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι νησιώτες έδιναν στα πλοία τους ονόματα αρχαίων ηρώων και θεών. Σε κάποιους, βέβαια, από τους κατακτητές, άρχισαν να μπαίνουν υποψίες για αυτή την αλλαγή στάσης. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Αλή Πασά: " Εσείς οι Έλληνες, μπρε, κάτι μεγάλο έχετε στο κεφάλι σας. Δεν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη. Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε!" Οι Νεοέλληνες, όμως, αδιαφόρησαν. Όπως αδιαφόρησαν και για τις αντιρρήσεις που εξέφραζε η Εκκλησία που ήταν αντίθετη με την συγκεκριμένη ονοματοθεσία.
Το αίτημα για την παιδεία, επίσης, γινόνταν περισσότερο από ποτέ επιτακτικό. Σε αυτό συνέβαλλε αποφασιστικά και ο Ελληνισμός της διασποράς, που εκτείνονταν από την Οδησσό μέχρι το Λονδίνο και από την Αλεξάνδρεια έως την Βιέννη. Οι Ελληνικές παροικίες, έτσι, μετατράπηκαν σε εργαστήρια παιδείας και ελευθερίας του νέου Ελληνισμού. Το ίδιο αίτημα συνάγεται και από τα λεγόμενα του Κοραή, ο οποίος πίστευε ότι, η αφύπνιση των Ελλήνων περνάει μέσα από την παιδεία. Το ίδιο και η ελευθερία, και αυτό έπρεπε να γίνει σε όλους συνείδηση. Σχεδόν ταυτόσημη ήταν και η πεποίθηση του Ρήγα, ο οποίος, μάλιστα, σχεδίαζε την ένταξή της στο ελεύθερο κράτος που θα ιδρύονταν την επαύριο της επιτυχούς έκβασης της εθνικής εξέγερσης.
Η υιοθέτηση, όμως, της αρχαιοελληνικής καταγωγής πριμοδοτούσε την στοιχειοθέτηση της εθνικής ταυτότητος στην βάση της Αρχής των Εθνικοτήτων, σύμφωνα με την οποία η αξίωση πολιτικής αυτοδιάθεσης από τους πληθυσμούς κάποιας περιοχής, προϋποθέτει την ύπαρξη έθνους από τους ιδίους. Την έννοια του έθνους στοιχειοθετεί η κοινή καταγωγή, εφόσον αυτή αποδεικνύεται. Εδώ συνηγορούσαν η κοινή καταγωγή, η κοινή παράδοση, το λαμπρό κοινό παρελθόν, η ίδια θρησκεία καθώς και η ίδια γλώσσα, η οποία ωμιλείτο σε τούτη την νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης συνεχώς επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια, τουλάχιστον. Κατά συνέπεια ο Ελληνικός εθνοτικός προσδιορισμός για αυτούς τους πληθυσμούς ήταν ο μόνος κατάλληλος. Η ΕΛΛΑΣ αναγεννιόταν, επιζητώντας τη θέση της ανάμεσα στα Ελεύθερα Έθνη.
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΑ ΡΕ ΑΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΤΕ ΑΥΤΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΡΕΖΙΛΙΔΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟΥΡΚΟΣ ΚΑΛΟΣ ΜΟΝΟ ΝΕΚΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΠΑΡΑ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ....ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙΝΕ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΠΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙΣ ΚΑΙΝΕ.... ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ
This message is for all those (non-Greek) traitors who go under the banner of ‘anarchism’ and various forms of failed ‘communism’.
ΑπάντησηΔιαγραφήThe so-called enlightened morons of the radical left are under the self-deluding impression that they see the truth about social and economic reality.
The anarchist terrorists, who recently posted messages in the ‘Stoxos’ discussion site, clearly display their hatred and treachery for our country, our nation, and our heroic armed forces, even on a day of national pride and celebration.
Since you anarchist garbage of society who so vehemently oppose the Greek state (you are self-admittedly against the GREEK STATE), than why don’t you take your useless, mindless bodies out of our sacred land and into a place where you can create your own anarchist utopia.
And by the way, you can take the Marx, Lenin, Trotsky toilet paper with you.
Their books have, at least, one good use.
These so-called works are not totally worthless. They have some value; they are good shit paper.
The anarchists are brainwashed by their so-called intellectuals to oppose ‘THE STATE’ or all states and to try to abolish them.
The anarchists, however, should know by now that ‘THE STATE’ will never be abolished.
Instead, the opposite will happen. The ‘state’ is getting stronger and through proper enforcement of the law will abolish the anarchists, that is, the state will clean up the garbage of society who go under the banner of utopian or any other kind of socialism.
Your extreme left-wing predecessors, both theorists and functionaries, amounted to political impotence and failure.
You will soon suffer the same fate, unless you change your useless and destructive ways and embrace our culture, nation, state, and national pride.
The time for another revolutionary 21st of April is approaching.
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ.ΕΓΩ ΞΕΡΕΤΕ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΦΑΣΙΣΤΕΣ.ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΣΠΑΜΕ ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΙΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΔΥΣΤΥΧΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΜΑΞΙΑ,ΜΑΓΑΖΙΑ,ΣΠΙΤΙΑ ΚΛΠ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΧΤΥΠΑΜΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ(ΝΑ ΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΑ ΜΑΤ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΟΔΗΓΙΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΜΑΣ).ΤΩΡΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΩΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΩΣΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ 'INDY'.ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΛΕΤΕ ΑΠΛΥΤΟΥΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΜΑΛΙ ΡΑΣΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΛΕΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΥ ΧΑΛΑΣΕΙ Η ΚΟΜΜΩΣΗ?Η ΕΠΕΙΔΗ ΝΤΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΛΕΧΡΙΤΕΣ ΜΕ ΜΑΥΡΑ ΡΟΥΧΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ?ΠΑΝΤΩΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΤΕ ΠΡΕΖΑΚΙΑ ΕΧΕΤΕ ΑΔΙΚΟ ΑΦΟΥ ΛΙΓΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΝΕΣΕΙΣ ΟΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ ΜΠΑΦΟ ΟΛΗ ΜΕΡΑ(ΑΛΛΩΣΤΕ Ο ΜΠΑΦΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ)ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΧΑΠΑΚΙΑ ΡΕΟΥΝ ΑΦΘΟΝΑ ΑΦΟΥ ΜΕ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΜΑΓΚΑΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΓΕΣΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΖΟΝΙ!ΤΩΡΑ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΗΝ ΜΕ ΡΩΤΑΤΕ ΠΟΛΛΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΞΕΝΟΥΣ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ.ΤΕΛΩΣΠΑΝΤΩΝ ΤΩΡΑ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΒΡΙΣΙΕΣ ΜΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΚΑΘΩΣ ΜΑΣ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΕΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.ΕΠΙΣΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΙΡΩΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ.ΖΗΤΩ ΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΑΣ ΜΠΟΥΣ ΣΟΡΟΣ!!!
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΟΡΙΖΟΤΑΝ ΓΙΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΟ ΤΙ ΓΡΑΦΕΤΑΙ...
ΑπάντησηΔιαγραφή