Ο Βαγγέλης Χατζής, είναι γνωστός ως Cobra στο χώρο του μποξ. Και είναι ο μοναδικός αθλητής της επαγγελματικής πυγμαχίας που αγωνίζεται μ...
Πηγαίνει παντού για την ΑΕΚ. Την ομάδα που λέει ότι στα μάτια του μοιάζει με οικογένεια. Για εκείνον είναι το σπίτι των διωγμένων και των αδύναμων. Ελπίζει ότι κάποια στιγμή η ομάδα θα έχει δικό της γήπεδο. Διδάσκει πυγμαχία στην ΑΕΚ, στης οποίας το δυναμικό ανήκει και ως αθλητής.
Το Cobra προέκυψε από ένα χτύπημα του δασκάλου muay thai, Master Toddy.
Ο ίδιος θέλει να μεταδώσει στάση ζωής. Προτρέπει τους νεότερους να μπουν στον αθλητισμό. «Αυτό είναι κυρίως που με ενδιαφέρει να περάσω», λέει στη συνέντευξη. «Όχι τα άσχημα που κατά καιρούς με ταλαιπώρησαν».
Η συνέντευξη του Βαγγέλη Χατζή στο newsbeast.gr:
- Βαγγέλη θα ήθελα να ξεκινήσεις, περιγράφοντας την πορεία σου από την Αμερική, όταν χρειάστηκε να υποβληθείς σε επέμβαση σε πολύ μικρή ηλικία…
«Η ιστορία ξεκινάει από τη Βοστώνη. Οι γιατροί εντόπισαν μόλις γεννήθηκα – αν και θυμάμαι πολύ λίγα πράγματα -, έναν κακοήθη όγκο. Χρειάστηκε να ακρωτηριάσουν το δεξί μου χέρι. Πιθανολόγησαν τότε ότι είχα προσβληθεί από ποσότητα ραδιενέργειας λόγω του ατυχήματος στο εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ.
- Ποια ήταν η στάση των δικών σου απέναντι σε ό,τι συνέβη;
«Για έναν γονιό είναι μεγάλο πλήγμα να αντιμετωπίσει ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας το πρωτότοκο παιδί του. Δεν είμαι στη θέση τους βέβαια. Ήταν όμως ένα μεγάλο χτύπημα για εκείνους».
- Με πείσμα ωστόσο κατάφερες να ξεπεράσεις αρκετές δύσκολες καταστάσεις… Η πυγμαχία ήταν ένα μέσο που σε βοήθησε σε αυτό;
- Ένα από αυτά τα προβλήματα ήταν και η επιθετικότητα;
«Διάφορα προβλήματα… Δεν θέλω όμως να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Ως έφηβος αντιμετώπισα διάφορες δυσκολίες, τις οποίες μέσα από τον αθλητισμό κατάφερα να αφήσω πίσω μου».
- Θα πιαστώ από τα λεγόμενα του αδερφικού σου φίλου, του Παναγιώτη, ο οποίος βρίσκεται δίπλα σου σε πολλές στιγμές της ζωής σου και είναι μαζί μας σήμερα. Ο ίδιος έλεγε προηγουμένως ότι κάποιοι αμφισβήτησαν τις δυνάμεις σου και τις δυνατότητές σου. Τι εννοούσε με αυτό;
«Πολλοί μπορούν να εκφράσουν μία γενική άποψη για εμένα. Ωστόσο φροντίζω τις απαντήσεις μου να τις δίνω εκεί που πρέπει και τη στιγμή που χρειάζεται.
Αυτή τη στιγμή είμαι ο μοναδικός επαγγελματίας μονόχειρας πυγμάχος και διαθέτω κάρτα επαγγελματικής πυγμαχίας».
- Πόσο σε δυσκόλεψε να πάρεις τη σχετική άδεια από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Πυγμαχίας;
«Τον πρώτο καιρό δυσκολεύτηκα αρκετά. Υπήρξαν αρκετοί ενδοιασμοί. Τόσο στην Ελλάδα, αλλά και πολύ περισσότερο στην Καλιφόρνια, βρήκα αρκετά εμπόδια.
Μετά από δοκιμές στις οποίες υποβλήθηκα στην Αμερική, με είδαν κάποιοι άνθρωποι καθώς και το προπονητικό μου επιτελείο στην Αμερική. Σταδιακά άλλαξαν γνώμη για εμένα.
Στην Αμερική πήγε ο μάνατζέρ μου να τους μιλήσει κάποια στιγμή για εμένα, κι ακούστηκε λίγο παράξενο στ’ αυτιά τους. Νόμιζαν μάλλον ότι τους έκανε πλάκα. Το καταλαβαίνω βέβαια από μία πλευρά… Όταν όμως πήγα ο ίδιος και έβλεπαν ότι δεν έχανα ούτε μέρα προπόνηση, την τρίτη μέρα με κάλεσε η υπεύθυνη του γυμναστηρίου, λέγοντάς μου : «Είμαστε πολύ χαρούμενοι που είσαι εδώ. Εάν καταφέρεις να βγάλεις επαγγελματική κάρτα, θα σου κάνουμε συμβόλαιο με το γυμναστήριο. Μπορείς να περάσεις από τη μπουτίκ του γυμναστηρίου καθώς θα φεύγεις. Έχεις ως δώρο από εμάς μία τσάντα και τρεις μπλούζες».
- Πού πήγες σχολείο;
«Στο νυχτερινό των Αγίων Αναργύρων».
- Με τον κολλητό σου – τον Παναγιώτη - εκεί γνωριστήκατε;
«Μέναμε στην ίδια περιοχή. Θυμάμαι ότι ήμαστε μικροί, όταν με είδε να χορεύω brake dance στο πολιτιστικό κέντρο. Ήρθε τότε ο Παναγιώτης κοντά, μου έδωσε το χέρι και μου είπε: «Πω πω ρε τρελέ! Τι κάνεις! Συγχαρητήρια!».
Έχουμε περάσει πολλά μαζί. Από εκεί ξεκινήσαμε κοινή πορεία και η φιλία μας μετράει ήδη 15 χρόνια».
- Παναγιώτη εσύ γιατί τον πλησίασες;
«Γιατί κι εγώ για τον κόσμο έχω μία αναπηρία, λόγω ψυχολογικών προβλημάτων που αντιμετώπιζα. Έχω κάνει όμως ψυχανάλυση και προχωράω. Είμαι ευαίσθητο παιδί και πιστεύω ότι η επιβράβευση για έναν άνθρωπο που παλεύει και προσπαθεί είναι πολύ σημαντική. Το αποτέλεσμα λοιπόν δεν έχει καμία σημασία. Μόνο η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει.
- Βαγγέλη είδες στον Παναγιώτη κάτι που δεν έβλεπες σε όλους όσους κατά καιρούς φρόντισαν να δυσκολέψουν τη ζωή σου;
«Σίγουρα. Με τον Παναγιώτη μας ένωναν πολλά κοινά στοιχεία. Ήμαστε ξεχωριστά παιδιά με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Δεν έχω μάθει όμως να κοιτάζω ποιοι δεν είναι δίπλα μου. Γι’ αυτούς δεν διαθέτω ούτε λεπτό από το χρόνο μου. Με ενδιαφέρουν μόνο οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μου. Από τους άλλους δεν περιμένω κάτι και γι’ αυτό δεν με ενδιαφέρει η άποψή τους».
- Υπήρξαν άνθρωποι που σε πρόσβαλαν, που προσπάθησαν να σε υποβιβάσουν με διάφορους τρόπους;
«Πολλές φορές και σε διαφορετικές ηλικίες. Όπως με πείραζαν όμως, τους πείραζα κι εγώ».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΕΔΩ
NEWSBEAST
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.