www.militaire.gr Ενας εξαίρετος διπλωμάτης της Ελλάδας έφυγε σήμερα Σάββατο για το μεγάλο ταξίδι. Το κενό που αφήνει η απώλεια του ...
Ενας εξαίρετος διπλωμάτης της Ελλάδας έφυγε σήμερα Σάββατο για το μεγάλο ταξίδι.
Το κενό που αφήνει η απώλεια του εν ενεργεία Πρέσβη της Ελλάδας στη Γεωργία Γεώργιου Χατζημιχελάκη είναι μεγάλο- οι ειδικοί θα μιλήσουν γι αυτόν και το έργο του.
Θα σταθούμε εδώ σε ένα στοιχείο της ζωής του που αναδεικνύεται -μεταξύ άλλων- μέσα από την ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών:
<<Το 1974, υπηρετώντας ως καταδρομέας στην Κύπρο, ο Γεώργιος Χατζημιχελάκης τραυματίστηκε υπερασπιζόμενος ηρωικά το αεροδρόμιο της Λευκωσίας από τους Τούρκους εισβολείς. Η ηρωική συμμετοχή του στην υπεράσπιση του αεροδρομίου της Λευκωσίας υπήρξε κομβικής σημασίας καθώς απετράπη η κατάληψη και κατοχή του στρατηγικής σημασίας αεροδρομίου από τις δυνάμεις του Αττίλα>>, επισημαίνει το ΥΠΕΞ…
Και θα σταθούμε θυμίζοντας μια παλιότερη ομιλία του πολιτικού και αμυντικού συντάκτη Λουκά Δημάκα για ακριβώς αυτήν την πολύπτυχη Μάχη των Ελλήνων Καταδρομέων στην Κυπρο to 1974, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μην πέσει στα χέρια του Αττίλα το αεροδρόμιο της Λευκωσίας : Μια εξέλιξη με πολλαπλή- και γεωπολιτική και διπλωματική- σημασία.
Η ομιλία του έμπειρου δημοσιογράφου – φίλου του διπλωμάτη από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια- έγινε το 2011 κατά την παρουσίαση του βιβλίου << ”ΝΙΚΗ” στη Νεκρή Ζώνη. Η Αντίσταση της Α’ Μοίρας Καταδρομών στον ”Αττίλα” και την Προδοσία>>»,των δημοσιογράφων Γιάννη Φασουλά και Γιάννη Σκάλκου,
Η παρέμβαση του δημοσιογράφου – στα ΝΕΑ και την ΕΡΤ, τότε – Λουκά Δημάκα:
«Κύριες και Κύριοι,
Αποδέχτηκα την τιμητική πρόσκληση να μιλήσω για το βιβλίο των αξιών συναδέλφων για δυο λογούς: Ο ένας είναι ότι παρόλο που είμαι σχεδόν 30 χρόνια πολιτικός και στρατιωτικός συντάκτης δεν είχε τύχει να μάθω – με λεπτομέρειες και από πρώτο χέρι – για το ”δεύτερο” μέρος της αποστολής ”ΝΙΚΗ” – ήξερα καλά μόνο την ”αεροπορική ” πτυχή της. Ο άλλος λόγος είναι ότι ως υποψήφιος διδάκτωρ σε θέματα γεωστρατηγικης, όταν διάβασα για την μάχη και συνολικά για την υπόθεση του αεροδρόμιου Λευκωσίας, ”είδα” τη μεγάλη σημασία της ακόμα και σήμερα με Όρους γεωστρατηγικούς και διπλωματικούς. Και εκεί θα σταθώ στην σύντομη παρέμβαση μου.
Κύριες και Κύριοι,
Η ελληνική στρατιωτική ιστορία είναι γεμάτη ηρωικές σελίδες. Μια ακόμη ηρωική σελίδα από μονή της θα μπορούσε να είναι και η δράση της Πρώτης Μοίρας Καταδρομών στην Κύπρο το 1974.
Ηρωική πολεμική δράση μέσα σε αρνητικό πλαίσιο
Μια ακόμη ιστορία ηρωικής πολεμικής δράσης μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που είχε πολλά αρνητικά: Τυχοδιωκτικές ενέργειες, χονδροειδή λάθη, τραγικές παραλείψεις, εγκληματικές αβλεψίες, προδοτική εθελοτυφλία, έλλειψη ηθικού σθένους και δείγματα προδοσίας από πλευράς κάποιων εκ των ηγετών της εποχής, που οδήγησαν στη μεγαλύτερη καταστροφή του σύγχρονου ελληνισμού.
Όμως, η τελευταία σελίδα της εποποιίας της Α’ Μοίρας Καταδρομών στη Μεγαλόνησο – που αποτυπώνεται στο βιβλίο των συναδέλφων Γιάννη Σκάλκου και Γιάννη Φασουλά, – έχει και κάποια άλλα στοιχεία τα οποία την τοποθετούν πέραν αυτού που αποκαλούμε ηρωική δράση.
Ναι, οι Έλληνες καταδρομείς στην Κύπρο πολέμησαν σκληρά και αποτελεσματικά. Όμως, δεν πολέμησαν απλώς ηρωικά. Έκαναν και κάτι περισσότερο.
Όταν είδαν ότι ανόητες διαταγές και προτροπές προερχόμενες από ανθρώπους που βρισκόντουσαν μακριά από τον χώρο των επιχειρήσεων, οδηγούσαν σε καταστρεπτικά αποτελέσματα, απλά τις αγνόησαν. Τις αγνόησαν και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους προσφέροντας στην Κυπριακή Δημοκρατία μια τελευταία, πικρή, αλλά πολύτιμη διπλωματική νίκη με αντίκρισμα στο μέλλον και -τολμώ να πω – γεωστρατηγικη αναφορά.
Μια νίκη οι συνέπειες της οποίας ακόμη δεν έχουν επαρκώς μετρηθεί.
Εάν δεν το έπρατταν, η διεθνής θέση της μεταπολεμικής Κυπριακής Δημοκρατίας θα ήταν πολύ πιο δύσκολη από ότι υπήρξε.
Και αναφέρομαι στη παράδοση του αεροδρομίου της Λευκωσίας όχι στους Τούρκους αλλά χάρις στην επίμονη των ανδρών της Μοίρας, στους ειρηνευτές του ΟΗΕ.
Απειλή για διεθνοπολιτικό υποβιβασμό
Σκεφτείτε πολύ απλά τη συμβολική σημασία που θα είχε για την τουρκική πλευρά η κατοχή του διεθνούς αεροδρομίου της πρωτεύουσας της Κύπρου.
– Η κατοχή του αεροδρομίου της Λευκωσίας από την τουρκική πλευρά, θα απειλούσε να μετατρέψει την κατεχόμενη Λευκωσία στο κυρίαρχο κομμάτι της κυπριακής πρωτεύουσας,- – και την ελεύθερη ελληνική πλευρά σε εξαρτώμενο κομμάτι της. Η «πραγματική» (εντός εισαγωγικών) Λευκωσία, όσον αφορά τον διεθνοπολιτικό της ρόλο, θα γινόταν ίσως η κατεχόμενη Λευκωσία. Και η πραγματική, χωρίς εισαγωγικά αυτήν τη φορά, Λευκωσία, η ελεύθερη Λευκωσία, θα απειλείτο με διεθνοπολιτικό υποβιβασμό.
-Και φυσικά, η αναβάθμιση της κατεχόμενης Λευκωσίας που θα προέκυπτε από την κατοχή του αεροδρομίου θα αντανακλώταν και στη γεωπολιτική υπόσταση του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους, το οποίο θα μπορούσε με ακόμη περισσότερο θράσος να διεκδικήσει την δήθεν νομιμότητά του.
– Θα δημιουργούνταν δηλαδή ένα φαινόμενο ντόμινο με απρόβλεπτες συνέπειες.
Η αποστολή με όρους γεωστρατηγικους και διπλωματικούς.
Όμως, η Α’ Μοίρα Καταδρομών απέτρεψε παρόμοια εξέλιξη. Όπως ντοκουμενταρισμένα και με αυθεντικό λόγο αποκαλύπτει το βιβλίο:
Το αεροδρόμιο παραδόθηκε στον ΟΗΕ και παραμένει έκτοτε μια εικόνα που έχει παγώσει στον χρόνο.
Το αεροδρόμιο Λευκωσίας αποτελεί ένα γεωγραφικό σημείο μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας ακόμη και σήμερα.
Αποτελεί μια διαρκή ανοιχτή πληγή που διατηρεί ζωντανό το μήνυμα ότι ο «αγώνας συνεχίζεται».
Τίποτε δεν έχει τελειώσει, όλα παραμένουν ρευστά, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.
Η μετατροπή του αεροδρομίου της Λευκωσίας σε «νεκρή ζώνη» μετατρέπει την τουρκική εισβολή και τη δημιουργία του Ψευδοκράτους μια «προσωρινή κατάσταση», για γεωπολιτική ανωμαλία, η οποία κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει.
Αντιθέτως, αν είχε περάσει στα χέρια των Τούρκων, η παγιοποίηση της τουρκικής κατοχής θα ήταν πιο έντονη. Όμως, αυτό δεν συνέβη. Η ηγεσία και οι πολεμιστές της στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας αντιστάθηκαν στις πιέσεις και προτροπές εκ των άνω,. Αντιστάθηκαν και δεν δίστασαν να μείνουν μόνοι τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, αρνούμενοι να κάνουν τηλάθος επιλογή.
«Δημιουργική απειθαρχία των καταδρομέων»
Ήταν άραγε απείθαρχοι; Ήταν κακοί στρατιώτες μήπως;
Όχι, ήταν απλά καλοί στρατιώτες. Στρατιώτες σαν αυτούς που τα πιο προηγμένα σημερινά στρατεύματα προσπαθούν να δημιουργήσουν. Στρατιώτες που δεν περιορίζονται στο πολεμάνε σκληρά αλλά που επιπροσθέτως έχουν μια ευρύτερη αντίληψη της τακτικής κατάστασης και των στρατηγικών της προεκτάσεων.
Στρατιώτες που προσαρμόζουν συνεχώς την πολεμική τους δράση και τους αντικειμενικούς τους σκοπούς στα ταχέως μεταλλασσόμενα δεδομένα του πεδίου της μάχης και στα ακόμη πιο ρευστά γεωπολιτικά δεδομένα της πολεμικής αντιπαράθεσης.
Και πάνω απ’ όλα, οι στρατιώτες και τα στελέχη της Α’ Μοίρας Καταδρομών, με αυτήν τους τη «δημιουργική απειθαρχία», – αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος – έδειξαν ότι τιμούν αυτό ακριβώς που είναι: Καταδρομείς!
Καταδρομείς με Κάπα κεφαλαίο.
Και για την ακρίβεια: Έλληνες Καταδρομείς!. Και δύσκολα μπορώ να σκεφτώ πιο τιμητικό τίτλο.Αυτούς τιμά το βιβλίο των συναδέλφων Γιαννη Σκαλκου και Γιάννη Φασουλά που συνδυάζει, τουλάχιστον στα κεφάλαια που διάβασα αναλυτικά, την ιστορική καταγραφή με την δημοσιογραφική αφηγηματικότητα και αμεσότητα».
Ολόκληρη η Ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών για την απώλεια του εν ενεργεία Πρέσβης Γεώργιου Χατζημιχελάκη :
<<Εκφράζουμε τη βαθύτατη οδύνη μας για το θάνατο του Πρέσβεως της Ελλάδας στην Τιφλίδα Γεώργιου Χατζημιχελάκη.
Ο Γεώργιος Χατζημιχελάκης υπήρξε ένας εξαίρετος διπλωμάτης που διακρινόταν για τη βαθειά δημοκρατική του συνείδηση, το υψηλό αίσθημα καθήκοντος και το μεγάλο πατριωτικό του φρόνημα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του και της διπλωματικής του διαδρομής υπηρέτησε την Ελλάδα με αυταπάρνηση, ήθος, εντιμότητα και αξιοπρέπεια.
Το 1974, υπηρετώντας ως καταδρομέας στην Κύπρο, ο Γεώργιος Χατζημιχελάκης τραυματίστηκε υπερασπιζόμενος ηρωϊκά το αεροδρόμιο της Λευκωσίας από τους Τούρκους εισβολείς. Η ηρωική συμμετοχή του στην υπεράσπιση του αεροδρομίου της Λευκωσίας υπήρξε κομβικής σημασίας καθώς απετράπη η κατάληψη και κατοχή του στρατηγικής σημασίας αεροδρομίου από τις δυνάμεις του Αττίλα.
Ο Πρέσβης Γεώργιος Χατζημιχελάκης εισήλθε στο Υπουργείο Εξωτερικών το 1981 και υπηρέτησε, μεταξύ άλλων, στις Πρεσβείες της Ελλάδας στη Λευκωσία, στην Καμπέρα και στο Κάιρο, ενώ υπήρξε, επίσης, Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στη Βοστώνη. Διετέλεσε Πρέσβης της Ελλάδας στη Γεωργία (2008-2011), στη Λετονία (2012-2016) και από τον Ιανουάριο του 2016 υπηρέτησε εκ νέου ως Πρέσβης της Ελλάδας στη Γεωργία.
Ο Υπουργός Εξωτερικών, κ. Νίκος Κοτζιάς, σύσσωμη η πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών, καθώς και όλοι οι συνάδελφοί του, εκφράζουν τα βαθιά τους συλλυπητήρια στην οικογένειά του>>.
http://www.militaire.gr/έφυγε-ο-κομάντο-διπλωμάτης-που-είχε-πο/
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.